Enkele jaren geleden woonde ik in een fijn en mooi huis in het kerkdorpje Acht. Het was een groot huis met een ruime tuin wat ik helemaal tot mijn thuis had gemaakt. Samen met mijn twee kinderen, twee katten en een hond had ik het er vele jaren naar mijn zin.Totdat mijn buurman erg vervelend begon te doen. Hij weigerde om de geluidsoverlast van zijn puberzoon aan te pakken. Daardoor zat ik soms urenlang in een huis naar het gebonk van repeterende house muziek te luisteren. Ook na bedtijd ging dit gewoon door. Ik werd er knettergek van. Praten hielp niet en nadat ik uiteindelijk de politie had ingeschakeld werd deze man agressief en begon me te bedreigen. Ik voelde me er helemaal niet meer thuis. Ik werd angstiger en kreeg zelfs paniekaanvallen. Mijn dochter had toen nog een jaar te gaan om haar opleiding af te ronden. Mijn zoon was inmiddels op kamers gegaan. Ik sprak met mijn dochter af om hier nog maximaal een jaar te blijven wonen zodat ze haar studie kon voltooien. Ondertussen zocht ik naar andere woningen. Tot mijn grote frustratie vond ik niets. Maanden zocht en zocht ik. In die tijd bleef ik om wat tot rust te kunnen komen, steeds vaker overnachten bij vrienden.
Ik begon met het verkopen van spullen uit mijn huis. Ik begon met de zolder met spullen die ik toch niet meer nodig had. Wonder boven wonder verliep dit erg goed. Spullen kon ik tegen een zeer goede prijs verkopen. Alles vloog de deur uit. Alsof het de bedoeling was dat mijn huis leger werd. Het vinden van een woning werd steeds frustrerender. Er kwam niets passends op mijn pad. Ik zocht naar zelfs naar campings want dichtbij de natuur was ook echt iets waar mijn hart lag. Het lukte maar niet. En eigenlijk was dat ook niet wat ik echt wilde.
In die tijd kreeg ik een een nieuwe relatie en in het voorjaar besloten mijn vriend en ik met een busje te gaan reizen door Frankrijk, Spanje en Portugal. Spanje, het land waarvan ik vroeger al riep er later te gaan wonen!! Deze droom had ik lang geleden al aan de kant geschoven. Maar nu eenmaal terug in Spanje kriebelde het weer aan alle kanten. Wat was het gaaf om elke dag in de natuur te zijn en zoveel avonturen te beleven. De Spaanse taal die me een gevoel van blijdschap gaf. De warmte, de ruimte.. de zon en zee ik leefde helemaal op. Onderweg keek ik om me heen om te voelen of ik op plekken die we bezochten zou willen en kunnen wonen. Nergens voelde ik een Ja bij, er was altijd wel iets wat niet kloppend voelde.
Terug in Nederland had ik in de zomer besloten om de aankomende winter echt ergens de zon op te zoeken. Want waarom zou ik eigenlijk in de kou blijven zitten hier? Er was geen enkele reden waarom ik dat zou doen. Mijn dochter redde zich prima alleen en ik zocht op internet naar plekken waar we goedkoop en gemakkelijk online zouden kunnen werken. Mijn zoektocht resulteerde in niets. Ik vond niets passends en liet het maar even los. Totdat...... er een oproepje verscheen op facebook. Een kennis van me, die ik ooit had leren kennen bij een tango event, ging voor maanden naar Zanzibar. Ze zocht iemand om die tijd in haar appartement op La Gomera te verblijven. Bij het lezen van deze post werd ik meteen enthousiast. Ik had nog nooit van La Gomera gehoord, maar alles in mij voelde een duidelijke Ja! Ik stuurde haar meteen een berichtje en had intern al besloten om te gaan. Of mijn vriend mee wilde of niet.... ik wilde wel drie maanden naar de zon. Mijn dochter was destijds bijna 18. Ze had de tijd dat wij aan het reizen waren wel als heel fijn ervaren. Ze genoot van de vrijheid die ze had gehad alleen in het huis. Voor haar was het geen probleem dat ik voor drie maanden naar La Gomera zou gaan. Daarbij woonde haar vader ook nog in de buurt. Het overlijden van mijn lieve 16 jarig oude hondje maakte ook nog eens dat er ruimte was ontstaan om te kunnen gaan. Vriendlief had iets langer nodig om te kunnen besluiten dat hij ook mee naar La Gomera wilde. Maar uiteindelijk vlogen we begin september naar Tenerife en vervolgens namen we de Ferry naar La Gomera.
Vanaf het moment dat ik voet zette op het eiland voelde ik een hele speciale energie. Zoveel anders dan de andere Canarische Eilanden. Het leek hier wel uitgestorven. Zoveel natuur, ruw en groen. Met de bus reden we langs immens steile afgronden en diepe ravijnen door de bergen naar Valle Gran Rey. Het dorpje waar ik nu inmiddels woon. Het eiland was prachtig. Maar ook heel apart. Qua oppervlakte stelt het niet veel voor. Toch voelt alles erg weids en groots. En vooral ook erg magisch. Al snel merkte ik op dat er dingen, mensen en situaties zomaar als vanzelf naar me toe kwamen. Ik hoefde het maar uit te spreken of het verscheen binnen no-time voor mijn neus. Er waren ook dingen die ik hier in deze kleine gemeente totaal niet verwachtte. Biodanza, Yoga, Argentijnse Tango, vegan plekjes waar ik kon eten. En dat allemaal hier op dit kleine stukje land. Ook hoefde ik hier niet heel goed Spaans te kennen. De meeste mensen spreken Engels of Duits. We kregen al snel contact met een groep Nederlanders die hier wonen. Daardoor voelde we ons al snel thuis. Het was zo gezellig hier. Je kwam altijd wel iemand tegen die je kende.
Ik startte een zoektocht naar een huurwoning voor lange tijd. Want het was voor mij helemaal de plek waar ik mezelf zag wonen. En voor de mensen die het hier kennen, een woning vinden is hier een bijna onmogelijke opgave. Er heerst woningnood doordat de meeste woningen korte termijn verhuurd worden voor vakantie. Daardoor kunnen de inwoners zelf heel moeilijk aan een woning komen. Daarnaast lijkt iedereen die deze plek vindt, hier wel te willen gaan wonen. Een onmogelijke opgave leek het wel. Er stond een prachtig appartement te koop, recht aan het rustigste strand aan de haven. Maar veel te duur en het dak was al een jaar lek. Geen slim idee om te kopen, maar jee wat was deze locatie gaaf. Een uitzicht waar je U tegen zegt. (zie bovenstaande afbeelding). Vaak keek ik dan ook vanuit het strand omhoog naar deze woning.
De drie maanden zaten er op. Het was me niet gelukt iets te vinden om voor langere tijd te huren. Helaas. De laatste dag van ons verblijf brak aan. Ik had het inmiddels losgelaten om hier te kunnen gaan wonen. Jammer, maar het zal wel gewoon niet de bedoeling zijn dan. Mijn nieuwe thuis zal elders zijn. Ook al voelde alles hier zo kloppend en passend.
Mijn vriend lag deze laatste dag met koorts op bed. Voor mij de taak om de laatste dingen te regelen. Ik wilde het appartement waar we in verbleven netjes achterlaten en de boel goed poetsen. De koffers moesten ingepakt, Ik had twee afspraken om nog afscheid te nemen van vrienden, boodschappen voor onderweg en soep halen voor mijn zieke vriend. En eigenlijk wilde ik ook nog afscheid nemen van de zee. Toen ik vlug even een naar een kennis liep voor een afscheid, hoorde ik van hem dat er een appartement in het gebouw leeg kwam. Maar, zei hij, het zal al wel vergeven zijn. Dat gaat zo snel hier. Je kan even gaan vragen bij de havenmeester. Hij regelt dit soort dingen. Ik, die al overliep van alle dingen die ik aan het doen was en nog moest doen, dacht: nee joh, ik kan er dit nu niet bij hebben. Het is goed zo, ik ben al moe. En daarbij moet ik dat in het Spaans gaan vragen. Eng, lastig, pffff ik ga mezelf niet gek maken. En liep naar de supermarkt.In de supermarkt kwam het stemmetje in mijn hoofd…ga nu toch maar even, Laat je niet tegenhouden door die negatieve gedachtes in je hoofd. Je kan het best.Op dat moment loop ik dan toch maar naar de haven. Ik ga naar het hek van het gebouw waar ik moet zijn en voel dat dit op slot zit. Dan zie ik twee mannen in uniform een auto in stappen. De een kijkt naar me en vraagt wat ik wil. Ik, wat overrompeld en onzeker, vraag of het klopt dat er een appartement te huur is. Ja hoor, dat klopt, zegt de man wat geïrriteerd. Hij had duidelijk haast. Ik vroeg of ik zijn telefoonnummer mocht om hem later te benaderen. Dat kreeg ik. Als ik een minuut later was gearriveerd had ik deze man totaal gemist !!
WOW dat had ik niet verwacht. Maar wat nu? Thuis appen we de man met wat vragen en vragen foto's van het appartement. Ondertussen ga ik naar een andere afspraak. Op dat moment ben ik eigenlijk al best moe. Na dit gesprek krijg ik berichtjes met foto's van het appartement. Ok, dat ziet er niet slecht uit. Maar !! De foto's waren van vóór de vorige huurder. Het was ook niet mogelijk om het appartement te bezoeken daar de huurder er nog in zat. Logisch! Op weg naar huis bedenk ik me dat het allemaal wel leuk en aardig is, maar om vanuit Nederland een appartement te gaan huren wat we niet zelf hebben gezien vind ik nogal een gok.
Ik laat het weer los, loop verder en kom een andere kennis tegen. Geen zin om het verhaal te vertellen, even dag zeggen en weer verder, want ik wil door naar huis. Ik moet mijn koffers nu toch echt gaan inpakken….Maar wederom kwam het toch ter sprake. Ik gaf aan niet zomaar ongezien een appartement te willen huren. En deze kennis opperde om samen even aan te bellen om te kijken of er iemand was zodat we misschien een kijkje binnen konden nemen. Heej ja, waarom had ik daar zelf niet aan gedacht. We liepen naar het appartement en belde aan. Helaas zonder resultaat, niemand thuis. We kunnen ook nog even langs de buurman om te vragen of hij toevallig meer weet. Ok wij daar weer heen. God, zei de buurman ik had eerder een sleutel van dat appartement, maar de vorige huurder is al oververhuisd. Ik heb wel een telefoonnummer, wil je dat? Ondertussen was ik in het Nederlands aan het appen met mijn vriend, in het Spaans met de havenmeester over de woning, en nu ook nog in het Duits met de vorige huurder of er een mogelijkheid was het appartement van binnen te zien. De vorige huurder bleek al in een dorpje wat hoger in de bergen te wonen. Als ik wilde, konden we de sleutel ophalen en gaan kijken. Op dat moment liep ik helemaal over. Ik kon niet eens meer goed nadenken. Ik had geen enkel idee hoe ik die sleutel daar zou moeten ophalen, dus wederom dacht ik laat maar.
Maar hey, ik wil wel even met je de sleutel ophalen, zei die kennis, Ik heb een auto. What ?? Dat klopt, dat was ik vergeten. Echt? Ja, dan moeten we dat maar even doen. Ondertussen app ik mijn vriend dat we de sleutel gaan halen en/ of hij het appartement wil zien. Dat wilde hij wel. In de tijd dat wij de vallei uit naar boven de bergen in reden, strompelde hij richting appartement.
Alsof de dag nog niet crazy genoeg was botste de kennis het achterlicht van de auto stuk bij het inparkeren op een onmogelijke smalle weg. We haalden de sleutel op en reden weer terug. Het was inmiddels al avond geworden. Op het moment dat ik de voordeur openende, de gang inkeek, de eerste stap de woning in zette (er was eigenlijk nog niet te zien), voelde ik heel sterk een Ja. Heel mijn systeem werd blij van het binnengaan van deze woning.
En wauw, wat een uitzicht. Er was zelfs nog een extra raam in de woonkamer gebouwd waardoor je vanaf de bank zo de oceaan kon zien. De woning was perfect!! Tijd om te koken was er niet meer, dus we namen een laatste diner bij onze favoriete Thais restaurant. Zucht, even bijkomen en dan thuis de koffers maar eens gaan inpakken. Misschien was er nog heel even tijd voor een afscheidje van de zee. Eenmaal thuis kwam ik erachter dat ik mijn tas (met paspoort, rijbewijs en bankpas etc) bij het restaurant had laten liggen. Nee he! Ook dat nog. Ik bel vlug het restaurant, en zeg dat ik er nu aan kom om het op te halen. Ik had een half uur voordat ze gingen sluiten. Ik moest ook nog eens gaan rennen om het op tijd te halen. Daar aangekomen was het hek al half gesloten. Ik kroop er onderdoor en pakte mijn tas. Zucht. Nu, was het toch echt genoeg geweest. Ik wist van voren niet meer of ik van achteren nog leefde. Ik liep rustig naar huis waar de oningepakte koffers op me wachtte. Het was inmiddels bijna middernacht..
De volgende dag vlogen we terug naar Nederland maar onderweg had ik nog veel te regelen met de havenmeester. Want hoe moest ik deze man overtuigen dat we goede betrouwbare huurders waren met serieuze interesse. De terugweg bestond voornamelijk met het appen met de havenmeester. Hij had van ons wat papierwerk nodig wat we op dat moment niet bij ons hadden. De woning moest ook per direct gehuurd worden. Wat helemaal niet in onze planning zat. We hadden niet eens de tijd gehad om onze familie en vrienden te kunnen informeren over onze plannen. Uiteindelijk besloten we wij akkoord te gaan met alle voorwaarden. Het voelde gewoon kloppend. Alles ging opeens in een razend tempo. Eenmaal thuis kregen we de volgende dag het verlossende appje: Yes, alles was geregeld en ok. We mochten onzelf de nieuwe huurders van dit prachtige appartement noemen. YES !!!
Zucht. Een hele grote zucht.
Opeens werd het me duidelijk waarom ik geen tijd had gekregen om afscheid van de zee te nemen. Het was niet nodig !! Ik zou haar heel snel weer zien. Wauw. En dan ook nog eens in het appartementencomplex waar ik zo vaak smachtend naar had staan te staren. Het was een enorme rollercoaster geweest de afgelopen dagen. Maar het kon niet anders dat er hier een hoop engelen aan het werk waren geweest. Het universum maakte me luid en duidelijk kenbaar waar ik moest zijn. Ik had er gewoon niet eens omheen gekund, zelfs als zou ik willen.
🌟 🩵 🌟
Er komt nog een vervolg op dit verhaal. Er is veel gebeurd sinds ik hier (inmiddels alleen) woon. Wil je deze blog zeker niet missen? Je kunt je hier aanmelden voor de nieuwsbrief :http://eepurl.com/ixlRRY (gemiddeld 1x per twee maanden)
Hoe ik op La Gomera ben beland.