Vandaag zijn we gaan hiken in Vallehermoso, wat letterlijk prachtige vallei betekent. Door de regen (wat eigenlijk qua hoeveelheden met Nederland helemaal niets voorstelt) werd het afgeraden de bergen in te gaan de eerste drie dagen. Er vallen veel rotsstukken naar beneden, op de weg en wandelpaden. Onderweg erheen was dit duidelijk zichtbaar. Op sommige plekken waren ze nog aan het puinruimen. We zien hier zelf ook met grote regelmaat stenen vallen, dus de waarschuwingen zijn gegrond. Anyway vandaag durfden we het wel aan. Vallehermoso ligt in het noorden. Daar is minder vaak de zon en meer regen dan in onze vallei. Dat zie je dan ook meteen aan de begroeiing. Het is er veel groener met veel mooie planten en bloemen. Ze kweken er lelies, rozen en veel andere bloemen. Prachtig gewoon. De reis met de bus erheen was bijzonder mooi. Waar je ook heen gaat, je kruist bijna altijd het nationaal park in het midden van het eiland. Geweldige uitzichten gegarandeerd. We zijn er ook erachter gekomen dat je overal op de route, de bus kan aanhouden en instappen buitende bushaltes. En ook uitstappen waar je maar wilt (wel op de route natuurlijk ;-)). Dat is toch even heel anders dan we in Nederland gewend zijn zeg. In Vallehermoso hebben we een korte hike gemaakt naar Roque Cano. Onderweg zag ik voor het eerst een maracuya struik.🤩 Oh wat een heerlijkheid. Een hele tas vol meegenomen. (Maracya's, geen struiken haha). Boven op een berg hebben we er een paar opgegeten. Niet alleen maar omdat het zo lekker is. Nee, ook omdat ik er dan op de terugweg weer meer mee terug naar huis kon nemen 🙈.
I am totally hooked. Aangezien we geen mes bij ons hadden moesten we ze met een scherpe steen opensnijden. Ik vind dat soort dingen zo leuk. Zit ik daar on the top of the world primitief te zitten zijn. 😇
Daar had ik ook snel weer genoeg van. Niet van de maracuyas (impossible!), maar wel van het lange lopen. We waren beiden wat lichtelijk verkouden en moe. De hike was kort maar pittig. We wilde nog 3 kilometer verder het dal in, naar de zee. Simpele kilometers via een gewone weg vielen ons nog zwaar. Pfff zeg ik nog tegen Wilant, ik zou eigenlijk wel even een paar uur relaxed op het strand willen liggen in de zon. Aangekomen bij de kust bleek er weinig strand. En wat er al was, lag vol keien. De zee was wild en ruig. Even afkoelen in het water zat er dus niet in.
Maar toen, dit geloof je gewoon niet. Wij ook niet in eerste instantie. Zien we een groot zwembad. Gewoon aan de zee.
Met douches, met parasolletjes en.... met ligbedjes 😍
Ok, wat doen we. Even het bord lezen. Alleen toegankelijk met slippers. Hebben we niet. Even kijken wat het kost. Staat nergens. Ik vraag de zwembadopletter, quanta costa hier? (nee, hoor zo vroeg ik het niet 😂)
Nou, het is gratis! Oh, dat klinkt ons Nederlanders goed in de oren. Er is alleen een grote maar. Ik heb alleen maar een bikinibroekje bij 😬
No problema! Oh wauw, hoe gaaf, en dit in een openbaar zwembad!
En zo geschiedde het dat Jolanda en Wilant gewoon tussen de bergen aan de zee op een zonnebedje liggen te liggen.
Ik vind zoiets gewoon niet normaal. Ik bedoel, dat verzin je toch niet, dat wat ik maar wens prompt ter plekke verschijnt.
Later liepen we terug naar het dorp om de laatste bus niet te missen. Door een prachtige ravijn vol fruitbomen waar we nog wat avocados hebben geplukt. We besluiten in een supermarktje wat kleins om te eten te halen. Ik zeg tegen Wilant, ik heb zin in empanadas.
In Spanje tijdens onze camperreis aten we vaker empenadas, hier op het eiland waren we ze nog niet tegen gekomen. We lopen een supermercado in.. Overal zoetigheid of chips , nah bah. Volgende supermercado..... EMPANADAS!!
💥HOE dan?
Echt.... I get crazy...
Wat zal ik morgen eens manifesteren? 😃
Manifesteren