Na 2 weken Nederland, een week Portugal en nog een halve week Nederland, was het tijd om weer terug naar ons eiland te vliegen. Nog moe van de intensieve weken die achter ons lagen, stonden we al vroeg op, om op tijd op het vliegveld te zijn. Deze keer met meer bagage dan voorheen. Lange wachtrijen bij de bagage drop off en extreem lange rijen bij de douanecontrole. Waar ik eerst altijd wat zenuwachtig was om op tijd bij de gate te zijn, maak ik me er de laatste jaren eigenljik nauwelijks meer druk om. Zelfs toen mijn koffer deze keer niet door de douane kwam (door een pot keukenzout 😂 !) en dit de korte tijd die we nog hadden tot het boarden nog korter maakte, bleef ik redelijk relaxed. Vlak voordat we konden gaan boarden, wilde ik nog even vlug naar het toilet. Bij de toiletten aangekomen stond een bord met daarop: "Resterende tijd tot het gebruik van de toiletten : 35 minuten". De damestoiletten werden schoongemaakt. Grondig ook, zo gezien de tijd. Maar goed, deze tijd had ik niet. En vele dames met mij ook niet blijkbaar, want de dames gingen massaal het herentoilet in. In de 'wachtruimte' daar zagen we dat menig staandplassende heer zich toch wel wat opgelaten voelde met onze aanwezigheid. Tja, nood breekt wet, want steeds meer dames hoopten zich op in de ruimte voor de toiletten. Op een gegeven moment zie ik, dat mijn vriend met mijn trolley zich een baan wegt, door de mensenmassa op zoek naar een hangtoilet. Ik zie hem hem slepen met mijn trolley en ik roep van een afstand: "Schat, zal ik hem even vasthouden?" Euh... de Trolley bedoel ik. 🫢 Maar helaas, iedereen lag al helemaal in een deuk. Ondanks dat ik er zelf ook om moest lachen, voelde ik me toch wel wat beschaamd met deze volle zaal publiek.🙈
De vlucht ging goed. Ondanks de waarschuwing van de piloot, dat er kans was op een minder zachte landing door hevige wind, was er geen vuiltje in de lucht. Dat werd wel even anders toen we doorreisde naar onze bootovertocht. We varen van Tenerife naar La Gomera met een grote Ferry. Een Ferry waar honderden voertuigen op kunnen. Normaliter nemen we een reispil in, voordat we met de Ferry vertrekken. De zee kan soms wild zijn. En ondanks dat we beiden hier niet zo gevoelig voor zijn, is de slingerende busreis die hierop volgt, vaak toch net wat te veel om niet ziek te worden. Maar deze keer hadden we onze reispillen per ongeluk, niet in de handbagage bij ons. Ach, dacht ik nog, ik ga gewoon achteruit varen, dan heb ik er minder last van. Op dit moment hadden we nog niet de waarschuwingen gelezen van de 5 meter hoge golven, die verwacht werden rondom de eilanden dezer dagen. De boot schommelde behoorlijk. Toen we wat verder op zee waren zag ik door de ruiten aan de andere kant van de ferry wisselend de lucht dan weer de zee. Ik zeg nog tegen Wilant: pff het is toch wel heviger dan de vorige keren hoor. We begonnen steeds vreemdere geluiden te horen. Alsof we over drempels reden. Schurende geluiden. Er begon een deur steeds open en dicht te slaan. Wilant begon langzaamaan witjes weg te trekken. Niet van angst maar van misselijkheid. Ik had nergens last van en aanschouwden hoe 4 bemanningsleden een schijnbaar misselijke man op het invalidetoilet aan het helpen waren. Ik zag handschoentjes, dweilen en wapperende handdoekjes in de deuropening. (Gelukkig zag ik het tafereel zelf niet). Lopen op de boot was niet meer mogelijk en op een gegeven moment, zie ik een personeelslid flessen met drank uit het hoge schap achter de bar halen. Dit deed ze net op tijd voordat het rekje naar beneden kwam. Niet veel later hoorden we een hele stelling op de grond vallen. Tel daarbij op, dat er water binnen over de vloer begon te sijpelen. En toen, toen was bij mij de maat echt vol. Neerstorten in een vliegtuig, oke, daar kan ik vrede mee hebben. Maar no way, dat ik ten onderga in de zee. Hevige angst brak me uit. En Wilant zag inmiddels zo wit als een vaatdoekje. Nog 10 minuten tot de kust... gelukkig werd alles snel rustiger. Wat een verademing. Kon ik ook net voordat we aan land konden nog even mijn 7 kleuren... wegbrengen naqr het toilet. Het laatste stukje van de reis verliep voorspoedig. We zaten voorin de bus en hebben de vallei bereikt met onze maaginhoud nog netjes binnen in ons. He he eindelijk thuis. Pff, wat een reis zeg. Maar he, wat ruikt het hier raar in het appartement... Muffig, vies. Oh nee, ik zie dat de koelkast uit staat... en daarmee de diepvries dus ook. Ik trek de diepvries open en gadverdamme.... ik zal jullie de details besparen... maar het was iets met maden. Dag maaginhoud.
Een woelige dag