Ik zit al een paar dagen niet lekker in mijn vel. Door de aanhoudende hitte en drukte van de Spaanse toeristen blijf ik wat meer binnen dan normaal. Ik vermaak me wel, denk ik. Ik heb nog een achterstand met mijn curcus Spaans, een artproject waar ik al weken niets mee heb gedaan, uitzoekwerk op de computer en ook mijn huis kan wel een sopje gebruiken. Leuk bedacht van mezelf maar eigenlijk is het gewoon veel te heet om ook maar überhaubt iets te doen. Het kwik staat rond de 38 graden en de normaal verfrissende zeewind is ver te zoeken. Daarvoor in de plaats is er een loeiwarme wind vanuit de bergen. Het is eigenlijk meer een hete föhn want de wind is warmer dan de temperatuur in huis. 🥵 Dus kom ik niet verder dan op de bank hangen en af en toe de zee in plonzen. Ik zit wat op mijn telefoon, facebook en bekijk een hoop onzinnige dingen. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Vooral de negatieve kant.😏 Ik begin me wat alleen te voelen. Er zijn wat vrienden niet op het eiland momenteel en mijn beste maatje vertrekt ook over een paar dagen voor langere tijd. Ik begin me af te vragen of ik hier wel echt op mijn plek ben, is dit allemaal gewoon niet alleen maar leuk voor even? Ga ik hier ook die superfijne vrienden krijgen die ik in Nederland heb. En vooral ook? Hoe moet ik mezelf hier onderhouden? Want het is inmiddels duidelijk, vriendlief komt niet meer terug. Ik wordt helemaal in het diepe gegooid. Ik zal het hier allemaal alleen moeten gaan doen. Ik merk dat er allerlei angsten omhoog komen. En ik begin me enorm onzeker te voelen. Heel kwetsbaar op een klein eilandje in de Atlantische Oceaan. Meestal lukt het me om dieper in deze angsten te kijken en ze te (door)voelen. Maar nu, nu blijf ik maar in mijn hoofd... Doemdenkend ...Het voert de boventoon en ik geloof het.
De volgende dag heb ik een leverdetox gepland staan. Doordat dit de eerste is en ik dit nogal spannend vind, blijf ik dicht bij huis. Zeker met 2 x een zoutoplossing in de avond, kan ik maar beter dichtbij de wc blijven. De zoutoplossingen vielen mee. In de late avond wordt ik wel behoorlijk ziek na de leverflush. Terwijl ik ook heel goed had kunnen voelen van te voren dat mijn lijf de substantie zou kunnen handelen. Ik voelde me zo ziek. Mjn hartslag steeg boven de 200. Ik ervoer een enorme hitte over mijn hele lijf en ik dacht te gaan overlijden. Na een toiletbezoek waar ik mezelf nog net niet buiten bewust zijn heen kon slepen, zakt het gelukkig wee. Op dat moment dacht ik aan een moment in Nederland waar ik de ambulance gebeld voor zo eenzelfde soort aanval.. En dus was er weer grote paniek in mijn hoofd.. Ik had echt geen zin in dit nog eens mee te maken. Maar wonder boven wonder.... alles bleef rustig en ik viel in slaap.
De volgende ochtend werd ik misselijk wakker. Ik had nog 2x een bitterzoutoplossing te drinken. De eerste kreeg ik wel weg, maar met tegenzin. Maar bij nummer twee zei alles in mijn lijf: NEE. Nu was het genoeg. Al redelijk snel voelde ik me daarna opknappen. Tegen de middag liep ik naar buiten om boodschappen te doen voor een lekker soepje. Meteen toen ik buiten was voelde ik me weer gelukkig. Oh hoe kon ik nu denken dat ik hier weg zou willen. Mijn lijf tintelde bij het zien van de bergen, het voelen van de warme zonnestralen op mijn huid (inmiddels was de grootste hitte voorbij) bij het horen van de Latin muziek, dat altijd op staat bij dat gezellige terrasje op de hoek. De keuvelende Spaanse mensen, de strakke blauwe lucht, de zee. Yes, Ik was er weer. Uit mijn hoofd en in mijn hart. Ik realiseer me achteraf pas weer hoeveel invloed teveel scherm kijken heeft op mij... en te veel binnen zitten. Hoe snel het hoofd het overneemt. En vooral ook hoe lastig het is om daar dan afstand van te nemen. poeh. Het is zoveel gemakkelijker om in deze omstandigheden weer te landen in mijn lijf. In Nederland vind ik dat veel lastiger. De energie is daar anders, Ik moet daar echt de natuur in om te kunnen landen.
Hoofdzaken