Vanochtend ging ik voor de 4e keer naar het gemeentehuis. Mijn aanvraag tot registratie als inwoner van Valle Gran Rey krijgt maar geen bevestiging. Twee weken geleden kreeg ik nog te horen dat het hooguit nog een paar dagen kon duren. Dus nu ging ik er maar weer achteraan. Want als dit geregeld is, kan ik verder met de aanvraag voor andere documenten. Ik sta weer aan de balie bij de receptioniste. Ik voel me opgelaten omdat ik niet iemand ben die wil komen zeuren waarom het zo lang duurt. Ze is op haar gemak nog even aan het praten met een collega en na enkele minuten staat ze me te woord. Ik vraag hoe het zit met de inschrijving. Ze gaat in haar computer kijken. Ondertussen wordt ze gebeld op haar mobiele nummer. Zo te horen een kennis. Ze kletsen en ze neemt alle tijd voor het gesprek. Ik wacht wel. Ze legt neer en zoekt verder in het systeem. Nee, niets gebeurt daar... pfffff daar was ik dus al bang voor. Maar, ik kon naar het cultureel centrum gaan en daar naar Esther vragen.
Ik loop naar het centrum. De ingang van waar ik moet zijn is niet bij de hoofdingang maar bevind zich in een soort garage onder het gebouw. Ik loop de garage in (waar gewoon een auto in geparkeerd staat!) en zie tot mijn grote verbazing dat er in dit "hok" een balie is gemaakt voor inwoners. Echt, je gelooft je ogen niet. Er is een soort van kantoor gebouwd en in ik wordt vriendelijk doorverwezen naar de plek van Esther. Terwijl ik achter twee mega grote beeldschermen wacht op Esther die ik dus niet zie, voel ik me nog steeds erg opgelaten. Ik zit in een kantoor met vijf andere mensen. Esther print iets uit voor een collega. Het lijken hele grote kleurplaten. Ze nemen alle tijd om de kleurplaten nog groter uit te printen. Ik blijf me verbazen of de relaxedheid van deze mensen. Ondertussen komt er nog iemand binnen, haalt wat te eten uit een koelkast die ook nog in het kantoor staat en begint dat op te eten. Intern lach ik me een bult. Het is toch heerlijk om zo te mogen/kunnen werken. En ik, ik zit daar op het puntje van mijn stoel super onrelaxed te wezen. Want ik voel me een last en onzeker. Wanneer ga ik het nu eens leren... tranquilo....
En wat blijkt: hoera, hoera hoera, Esther spreekt Engels en goed Engels ook. Wat een geschenk. Hadden ze me niet eerder naar Esther kunnen sturen? Ze legt me uit dat er een achterstand is door ziekteverlof en dat zij deze persoon nu vervangt. Ze vraagt of er haast bij is. Ik vertel van niet, maar dat ik graag wil gaan reizen en daarvoor de inschrijving nodig heb. Esther zegt, nou dat kunnen we ook gelijk nu wel regelen hoor. WHAT? oooh wat fijn. Ik dacht hier nog minstens weer een paar maanden mee bezig te zijn. Als alles goed is, kan ik straks vanaf mijn pc de documenten downloaden. En zo niet, dan kan ik Esther bellen....YES..... Meestal vind ik het wel leuk hoe de gang van zaken zijn hier op het eiland... Maar dit soort dingen vind ik echt vermoeiend. Blij met een engel(se) op mijn pad vandaag.
Wat ik echt wel super grappig vind is onderstaande foto. Op de terugweg kwam ik langs een soort van taxihalte. In dat wachthokje is weer een kastje waar een telefoon en telefoonboek in ligt. Je kan er waarschijnlijk gratis een taxi mee bellen.
Naar el Ayuntamiento deel II