Alleen geboren tweeling

Van kindsaf aan ben ik enorm gefascineerd door tweelingen. Er zat een meisje bij mij in de klas en haar tweelingzusje zat in een andere klas. Wanneer ze in de pauzes buiten aan het spelen waren op het schoolplein dan kon ik ze uren observeren. De gelijkenissen, hun doen en laten, hun samenspel. Ik wilde ook een tweeling zijn. Geen idee waarom.

Toen ik jaren later in een discotheek twee jongens (geen idee meer of ze ook tweeling waren) synchroon samen zag dansen, bleef ik ze verbijsterd aanstaren. Dit was het mooiste wat ik ooit had gezien. Ik was tot huilens toe geraakt.

Als kind voelde ik me altijd anders dan de rest, een buitenstaander, een stille observator. Ik voelde me er nooit bij horen omdat ik me met niemand kon vergelijken. Andere kinderen waren zo anders. Ik werd niet gepest of zo, daar was ik denk ik te onzichtbaar voor. De meeste kinderen op school waren onbezonnen, blij, vol vreugde en spelend. Ik was gereserveerd, bang, stil. Onzichtbaar aanwezig. Ik nam alles heel serieus en snapte eigenlijk helemaal niets van de wereld. Het liefst bleef ik thuis want de grote boze wereld, dat was niets voor mij.Toch moest ik naar mate ik ouder wordt de wereld in. Ik heb doodsangsten uitgestaan. Want ik voelde me nooit capabel om ook maar iets te durven. Boodschappen doen, de telefoon opnemen en zelfs naar school vond ik vreselijk. Niets van dit alles kwam in de buitenwereld. Ik hield mezelf groot. Ik dacht dat het aan mij lag. Dat ik een aansteller was. Want iedereen had het fijn in deze wereld. s’Nacht lag ik vaak wakker. Als ik niet enorm aan het huilen was omdat ik me zo eenzaam en niet begrepen voelde, dan lag ik wel waker van het overdenken van alles. Het leven was veel te spannend voor mij. Ik was in die tijd al aan het overleven.Ik wilde niet volwassen worden, ik kon het allemaal niet aan. Toen al niet. 

De relaties die ik later kreeg waren niet voedend. En sommige later op zijn zachts gezegd ronduit slecht voor me. De angst die ik had voor het alleen zijn, het niet alleen te kunnen, maakte maakte dat ik in de relatie bleef. Tot het uiterste toe, telkens weer.

Toch maakte ik ook kleine stapjes. Nou ja, eigenlijk moest ik wel want ik moest overleven in de grote wereld. Diep in mij zat (zit) een enorme krachtig mens. Wat precies weet wat ik wil, met een sterke intuitie en levenslust van hier tot Tokio. Maar ik was lamgeslagen, ontkracht en klein (gemaakt) door allerlei situaties en ervaringen. En ik miste in alle op zichte het vermogen om krachtig voor mijzelf te kiezen. Daarnaast was ik ook snel ziek wanneer ik dingen deed die me niet voedde. Dat maakte me ook weer afhankelijk van anderen. 

Als ik terug kijk heeft het leven me klaar gestoomd om dit wat ik nu leef aan te kunnen. Ik heb zoveel alleen overwonnen. Ik heb mezelf letterlijk uit grote puinhopen moeten vechten. Ik heb daarin altijd alleen gestaan. Het leven vroeg me telkens om voor mij te kiezen. Ik heb daardoor iets in mezelf gevonden dat groter is dan ik ben. En dat ligt in mijn hart. Vertrouwen in het leven. Vanuit daar ben ik de wereld in gedoken. Met heel veel dansen, verbinden, tantra, en zoveel diverse workshops beleven. Ondernemingen opgezet. Zelf workshops gaan geven. Telkens het avontuur in duiken vanuit een onverzaagdigbare passie voor nieuwe dingen. Avontuur. En telkens overwon ik meer en meer. De drijfveer van nieuwsgierigheid werd groter dan de angst. 

Wat er ook altijd in mijn hart leefde was eenzaamheid. Een continue leegte van iets.. pijn, verdriet en teleurstelling. Tijdens een sessie bij een haptonoom en familieopstellingen kwam ik erachter dat ik niet alleen in de baarmoeder van mijn moeder zat. Ik had een tweellingbroertje. Ik heb dat op dat moment goed kunnen voelen. Het was een deel van mij. Zonder beeldende herinnering of emotie. Een heel apart gevoel. Veel dingen vielen zindsdien op zijn plaats  Als alleengeboren tweeling ben ik altijd zoekende naar die ander waar ik mee kan delen en een kan zijn.  Er is altijd een deel van mij wat geamputeerd voelt. Als een gat in mijn ziel. Alsof ik geen reden heb om te bestaan. Maar ook dat ik alles dubbel doe. Niet alleen voor mezelf maar ook altijd voor de ander. Misschien nog wel meer voor een ander. 

Daardoor heb ik altijd concessies gedaan in relaties. Want samen was toch echt fijner dan alleen. 

Als ik nu terug kijk dan weet ik dat wanneer mijn tweelingbroertje samen met mij geboren zou zijn, ik nooit de Jolanda zou zijn geworden wie ik nu ben. Dan zou ik me eeuwig aan hem hebben vast geklamd. Een bang vogeltje zijn gebleven. Niet de power vrouw worden die er zo diep in mij zit.

Het is een proces wat doorblijft gaan denk ik. Want ook nu weer hier alleen op Gomera blijf ik verder uitgedaagd worden om alles in mezelf te vinden. Om alles alleen te doen. En mijn hoofd, die vindt daar vanalles van. Alles lijkt weer opnieuw te verschijnen. Het proces van uit je comfort zone gaan is een never ending story. De angsten, die blijven. Het enige wat wel veranderd is het bewustzijn wat ik erop heb. Zien dat het maar angsten zijn, zien wanneer ik er midden in zit en het niet los kan laten. Het vertrouwen dat ik er weer uitkom (en soms is dat vertrouwen er helemaal niet) Vertrouwen in het leven, dat alles wat er op mijn pad verschijnt precies dat is wat ik nu nodig heb. Dat ik de kracht in me heb om het aan te kunnen anders zou het nu niet verschijnen. Vertrouwen dat mijn mind met creatieve oplossingen komt voor de “problemen” waar ik nu tegen aanloop.

Later deze dag nadat ik bovenstaande tekst geschreven had. Ben ik te voet naar de barranco gelopen. Mijn plan was om daar aan het eind van het strand mijn spullen neer te leggen en naar het volgende strandje te snorkelen. Je kunt daar alleen met de boot komen. Of mijn plan; zwemmend. Het voelde al als een leuke uitdaging. De zee was wat wilder dan ik gewend was en het water inkomen ging lastig met alleen maar grote keien. Ik besloot toch maar ook mijn flesje water en zonnebril achter te laten. Want ik wist eigenlijk niet hoe ver het was. 

Eenmaal in het water, woow het water was zo ontzettend helder. Onderweg kwam ik veel mooi vissen tegen. En ook hele grote scholen van honderden. Ik voelde me weer zo in mijn element. Ik kwam aan op het strandje.. en wauwie… daar zat ik dan. Helemaal alleen op de wereld. Grote rotsen om me heen, het weide uitzicht van de oceaan. Alleen in de natuur. In mijn blootje mezelf opwarmend aan het warme zand. Een met de natuur. Zo gaaf. Ik voelde me zo intens gelukkig. ALLEEN !! ja, alleen. En zelfs het liefst alleen. Want als er nu iemand bij zou zijn dan zou ik dit niet zo kunnen ervaren. Ik zwom zelfs nog een strandje verder. Weer een rots verder. En weer terug naar mijn hemels fijne  alleenzijn strandje. Intens en intens dankbaar voor dit. Hoe is het mogelijk dat ik hier mag leven.. ik leef in een paradijs. 

Na een hele poos genieten zwom ik terug naar het keienstrand, waar mijn spullen lagen Dat viel nog tegen. Het was verder dan ik dacht. Ik had sterke stroming tegen. Maar het meest vervelende was de koude stromingen die uit het niets op kunnen duiken. Ik krijg dan kippenvel onder water. Ik moet dan met behoorlijke borstscrawl tempo maken om niet te veel af te koelen. Als ik ga rillen dan moet ik gaan oppasssen. Gelukkig zijn er ook warme stromen waarin ik het iets rustiger aan kon doen. Terug uit het water naar mijn spullen geklommen moest ik echt even bijkomen. De deining van de golven zaten nog in mijn systeem en ik had het vreselijk koud (het is 30 graden buiten nu hier) Na enige tijd werd ik weer warmer en besloot ik terug te lopen. Maar ik voelde me licht, wat duizelig. mmm niet fijn want ik moest nog een stukje lopen. En wat zie ik… dat geloof je gewoon niet. Naast de weg lag een berg mango’s en bananen. (van de man met de lendedoek, zie eerdere blogs) Durfde ik een banaan te pakken? Ik zag de man nergens in de buurt. Dus ik nam een banaan. Een super warme banaan. Ik had gewoon een gebakken banaan ! Hoe lekker..  maar vooral broodnodig. Ik voelde me meteen opknappen en liep naar huis…..