Ik loop naar de supermarkt met het idee om een pasta pesto te gaan maken. Morgen heb ik een potluck en er werd al iets met quinoa gemaakt. Iets anders kon ik niet bedenken mee te nemen op een lange warme dag. De pasta die ik in huis had was macaroni, deze leek me niet geschikt genoeg. Ook kon ik geen groene (vegan) pesto vinden. Ik was al 3x naar de supermarkt geweest. Overal was mijn glutenvrije pasta uitverkocht en de vegan pesto was ook nergens te vinden. Zelfs aan een rijpe avocado kon ik niet komen. Daarom kocht ik maar een Mojo verde (een gomeriaanse variant van pesto, met kaas).
Het zat me wat tegen vandaag. Ik had me verheugd op een vriendin die binnekort haar vakantie hier zou komen vieren maar wat uiteindelijk niet door kon gaan. En ook mijn afspraak vandaag met een ander vriend werd gecancelled door samenloop van omstandigheden. Bah, dacht ik, niet mijn dag vandaag. Normaliter laat ik me er niet zo door beïnvloeden. Vandaag echter volgde de een op de andere teleurstelling. Eerder deze week werd ik uitgenodigd om een middag mee te gaan varen op een boot. Dat vond ik geweldig gaaf. Mijn idee was dat we met zijn drieën zouden gaan. En vandaag kreeg ik te horen dat het de bedoeling was voor hem en mij alleen. Mmmmm dit klopte voor mijn gevoel niet helemaal. Niet naar mij maar ook niet naar die derde persoon. Dus ik gaf aan dat ik dan niet meeging (sowieso uitdaging grenzen aangeven) dit leuk vooruitzicht kon ik dus ook al van mijn lijstje schrappen. Bah bah bah, kon ik deze dag niet gewoon al overslaan? Zou ik terug in mijn bed kruipen en morgen pas weer opstaan? Nee, ik had nog mijn pasta te maken. Eerst was ik mijn snijplank kwijt. Echt he, hoezo kan je die kwijtraken? Nou, ik kan dat dus blijkbaa.r. Ik vond hem na een kwartier in de koelkast. En natuurlijk, natuurlijk, mors ik een grote kwak groene mojo op mijn witte jurk (ik krijg het voor elkaar om alleen op witte kledingstukken te morsen, knap he!) Ondertussen appte ik met een kennis en vroeg nog wat het universum mij wilde zeggen met deze tegenslagen. Hij antwoorde: Het is een kettingreacitie van je eigen overtuigingen en de vraag is of je het kunt stoppen. Hij had zo gelijk. En toen, toen kreeg ik er gewoon de slappe lach van. Want eigenlijk was dit een niet normale hoeveelheid aan tegenslagen. Zoveel dat het gewoon lachwekkend werd. Ik stapte ik uit mijn slachtofferschap en zag mijn zelf gecreëerde realiteit. Ik had me mee laten meeslepen in mijn eigen drama en verwachte aan het eind van de ochtend niets goeds meer van de rest van de dag. Totdat dit moment dus. En daar draaide gelijk de sfeer om.
De rest van de dag veranderde helemaal. Ik kon de Mojo gelukkig met gemak uit mijn jurk wassen. Mijn pasta werd gewoon super lekker en zag er nog niet eens zo heel raar uit met macaroni. De botenman appte dat hij me begreep en we alsnog met zijn drieën zouden gaan. En de vriend die ik vandaag moest missen appte dat hij nog een keer extra voor zijn langdurig vertrek naar belgïe wilde langskomen deze week. Hoera.
Ik liep naar een lokaal en zeer druk bezocht restaurantje. Bestelde er wat lekkers voor mezelf. Genoot van de Spaanse halfdronken, voluit lachende mannen aan de bar. De spaanse toeristen, die hier vollop los gaan in de vakantie en het Spaanse gekakel rondom mij. Ik voelde me niet eens ongemakkelijk tussen. Ik nam mijn lekkers mee naar huis en at het onder een stralende sterrenhemel op,. Op mijn balkon. Intens genietend. In goed gezelschap van mezelf. Terwijl ik eerder deze dag snel om wenste. Zo zie je maar, hoe een verschuiving van perspectief je dag maakt. En hoe snel het om kan slaan. We hebben zelf elk moment de keuze...... love life 💛
✨️
Mocht je graag met me verder willen praten over dit onderwerp? Of vind je het fijn om ondersteuning en support te krijgen? Stuur me een berichtje of lees verder op de pagina samenmetmij.
Omdenken