Toen ik in 2013 midden in een scheiding opeens met 2 kinderen op straat kwam te staan, viel ik in een groot gat. Ik had geen woning, geen inkomen en kon mijn kinderen geen onderdak geven. Ik had ook geen zicht op wanneer dit zou gaan gebeuren. In een klap werd alles onder mijn voeten vandaan geveegd. Ik had niets en dan ook maar helemaal niets om me aan vast te houden. Ik moest de toekomst uit handen geven. Op dat moment ervoer ik een enorme rust over me heen komen. Een rust en gevoel van geluk zonder dat ik daar enige reden voor had. Sterker nog ik had heel veel meer redenen om me vreselijk ongelukkig te voelen. Dit gevoel van intense rust kwam doordat ik niets anders kon doen dan me overgeven aan de situatie. Ik heb daar ervaren dat geluk geen redenen heeft en geen voorwaarden kent. Zoals echte liefde deze ook niet heeft. Uiteraard waren er zeker ook momenten dat ik me vreselijk angstig, onzeker en zeker ook schuldig voelde naar de kinderen. Maar de gelukzaligheid van vertrouwen, waar ik nog steeds geen idee van heb waar die vandaag kwam, die overheerste toch de meeste tijd. Uiteindelijk heb ik 1,5 jaar op een woning voor mij en mijn kinderen moeten wachten.
Ik kreeg een woning die precies bij ons paste. Een prachtig groot licht huis met grote tuin. In een fijne omgeving. Deze woning had ik nooit durven dromen. Ik voelde me er zo rijk mee. Ik bouwde mijn leven weer op en richtte het huis helemaal in naar mijn smaak. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven veilig en thuis. Dit was mijn huis!
Totdat ik na een aantal jaar overlast kreeg van de buren. In die mate dat ik niets anders kon doen dan besluiten te verhuizen. Ik moest mijn oh zo fijne passende woning verlaten. Maar waar ik naar toe kon, geen idee. Ik hoopte altijd op een plek waar meer natuur en rust was. Maar alles wat ik bedacht mbt tot verhuizen lukte niet of kwam niet van de grond. Wat wel goed lukte is al mijn spullen uit het huis verkopen. Het voelde goed dat het steeds leger werd. Dat was voor mij een teken dat het toch echt de bedoeling was dat ik weg ging. Maar waar heen? Vaak zat ik in de enorme angst en onzekerheid, wilde ik weten waarheen, hoe dan? Mijn Ik, voerde de boventoon. Soms kon ik me ook wat meer overgeven aan het niet weten. Dit leegruimen, daar ging een paar jaar overheen. Op dat moment was mijn zoon al op kamers gegaan.
In die tijd ontmoette ik een man. Hij woonde op een flat in een drukke wijk in de stad. Helemaal niet een plek waar blij van werd en ik wilde wonen. Maar toch voelde het goed om de beweging die kant op te zetten. Ik bleef mijn gevoel volgen. We gingen reizen met een camper en het voelde voor mij enorm goed om op avontuur te zijn. Het avontuur bracht ons uiteindelijk op La Gomera. En al snel voelde ik dat ik hier helemaal blij werd. Alles klopte om me heen. Alles waar ik zo gelukkig van werd is hier. Drie maanden zochten we naar een permanente huurwoning (die hier erg schaars zijn). Ook hier weer tot wanhoop en frustratie omdat het niet lukte. Totdat: todat ik het uit handen gaf. Ok, het lukt niet op mijn wilskracht. Ik geef me over. Als het de bedoeling is dat ik hier kom te wonen dan gebeurd het ook, zoniet dan is mijn plek ergens anders. Het duurde 3 maanden om me hieraan totaal echt over te geven. Het echt los te laten. En kwam rust over me heen. Nog geen paar weken later kreeg ik een tip over een appartement waar ik nu woon. Een appartement recht aan het strand. Met een fenomenaal uitzicht over de atlantische oceaan en bergen waar je U tegen zegt. Met geen mogelijkheid had ik dit kunnen durven dromen. Mijn dochter is uiteindelijk in de flat van mijn vriend gaan wonen. Precies op een tijdstip dat ze ook echt toe was aan een plekje voor haarzelf.
Het leven vraagt steeds van mij om voor mezelf te kiezen. Om in het diepe te springen om het oude wat niet meer past los te laten. Om met lege handen te durven staan om dat te ontvangen wat nog meer en beter bij mij past. Hoe eng en moeilijk het telkens ook weer is. Vertrouwen hebben dat het leven het beter weet dan ik.
Wanneer ik ervoor kies (of het leven voor mij kiest) om een nieuwe weg in te slaan, het oude vertrouwde los te laten, komen er angsten omhoog. Angsten van overtuigingen die ik ooit heb aangenomen die niet kloppend zijn. Het proces van het doorvoelen van die angsten is pittig. Tijdens deze angsten is het vertouwen dat het leven het beter weet dan ik erg ver te zoeken.. En dat is dan ook wat ik op die momenten doe... zoeken naar het vertrouwen. Waar is het nu? Wat natuurlijk niet werkt. Toch komt dat vertrouwen telkens weer bij me terug, wat maakt dat het draagbaar is. En zo wordt ik gesterkt in het dragen en gesterkt in het vertrouwen.... pfff wat een reis.
Het leven uit handen geven