Een lange tijd heb ik gezocht naar wat mijn missie of doel in mijn leven is. Iets waarvoor ik geboren ben om op deze aarde neer te zetten. Ik was aan het zoeken wat ik te bieden heb, wat mijn talenten waren, waar ik anderen blij mee kon maken of helpen. Ik was voornamelijk aan het onderzoeken waar de behoefte van de buitenwereld lag. En waar ik misschien een schakel kon zijn in een stukje wat leeg was en opgevuld diende te worden. En dat het antwoord ook meteen de betekenis van mijn bestaan zou verklaren.
Inmiddels ben ik erachter gekomen dat ik zelf het antwoord ben op de betekenis van het leven. Dat het doel van mijn leven is om mijn authentieke zelf te ervaren en te leven. Het gevoel van levend zijn, echt te leven. Dat kan voor iedereen anders zijn. Waar wordt ik echt blij van? Wat geeft mij het gevoel dat ik leef? Waar ga ik helemaal van aan? Ik geloof dat het mijn doel is om mezef weer helemaal te kunnen overgeven aan mijn ware natuur. Daar waar mijn hart niet kan wachten om het te leven. Daar waar de energie van door mijn lijf giert. Daar waar ik niet kan wachten om te gaan leven, ontdekken, doen. Dat is mijn missie. Elke dag opnieuw. Het leven is van mij! En daarbij is het voor mij niet meer nodig om te kijken of ik hiermee een betekenis ben voor een ander. Dat is niet aan mij. Ik hoef niet meer te zoeken, ik hoef alleen maar te zijn. En hoe wonderlijk dan, dat blijkt hoeveel betekenis je dan automatisch al bent voor een ander. Een voorbeeld, een inspirator, een spiegel of hulpbron. Zonder moeite, en in eerste instantie altijd voor mij. Omdat ik er ontzettend gelukkig van wordt.
We hoeven onzelf echt alleen maar af te stemmen op onze ware natuur. Op ons hart. Op onze wil om het allermooiste en fijnste te doen in ons leven waar we zelf echt gelukkig van worden. Jezelf toestaan om te gaan kiezen voor jou. Je hoeft niets meer voor een ander te doen. Als we allemaal onze plek innemen waar we horen te zijn, waar we het liefst willen zijn, onze talenten gebruiken waarmee we geboren zijn (ipv aangeleerd), wat een mooie wereld zou er dan wel niet zijn.
Het leven is er voor mij. En als ik dat soms even vergeet. En ik voel me wat verloren. Dan loop ik naar buiten, Ga ik op een plek staan waar ik 2 enorme bergen kan zien en de zee. Ik kijk er naar en zeg dan tegen mezelf. Dit is er voor mij. De bergen zijn er voor mij. De zee is er voor mij. Telkens opnieuw schiet ik dan vol. Komen er tranen van ontroering en voel ik intense dankbaarheid voor het leven, voor de bergen, voor de zee. Ook voel ik dan meteen weer een enorme drive en lading aan energie. Het leven is zo magisch......
Missie