Ik schrijf in mijn blogs over loslaten, het leven uit handen geven, in het diepe duiken, vertrouwen in het leven en vooral ook over het volgen van je hart. Afgelopen maanden word ik enorm uitgedaagd om dat waar ik telkens over schrijf ook te daadwerkelijk te leven. Wederom is de bodem onder mijn voeten vandaan geveegd.:
Ruim anderhalve maand geleden besloot mijn lief terug te keren naar Nederland. Hij wilde uitzoeken waar zijn passies lagen, wat hij precies met zijn werk wil, of Gomera wel echt bij hem past en of een leven met mij hier ook daadwerkelijk in overeenstemming is met zijn hartewens. Het kwam vrij plotseling, als hit by lightning. En opeens zat ik hier in mijn uppie in het paradijs. Vol verdriet, vragen, angsten en onzekerheden. Kwam hij nog terug? Red ik het hier in mijn eentje? Hoe moet ik dit allemaal dragen hier op het eiland waar ik de taal nog niet machtig genoeg ben? Ik viel in een gat. Ik had alles nu opeens zelf te regelen. Voor iemand die als kind elke dag bang was om naar school te gaan, geen boodschappen durfde te doen en alle sociale activiteiten het liefst vermeed, voelde dit alleen staan hier zo ongeveer hetzelfde. Alles alleen doen was spannend en eng. Maar ik voelde ook dat ik me niet tegen wilde laten houden door mijn angsten. Mijn nieuwsgierigheid naar het ontdekken was groter dan de angst. Dus begon ik met bibberende benen alleen met de bus, naar de huisbaas, kapper, het gemeentehuis, regelde ik een fiets en begon hikes te maken. Daar waar ik vroeger bevroor door mijn angsten, volgde ik nu mijn hart. Ik kwam tot de ontdekking dat het me eigenlijk allemaal best gemakkelijk af ging. (ondanks de bibbers) En als ik terug keek, was het toch ook vaak ikzelf die in ons samenzijn het voortouw genomen had. Maar toch, met iemand aan je zij heb je wel wat op terug te vallen. Het viel mee en tegelijk ook niet. Want ik kwam in heftige processen terrecht. Diep verdriet van eenzaamheid, angsten om alleen te blijven, de enorme kwetsbaarheid die ik hier ervoer zo ver van alles wat me zekerheid had gegeven, en het voelde ook kwetsbaar als vrouw alleen. Het enige wat ik kon doen is mezelf over geven aan elk moment. Daardoor kon ik berusting vinden in wat de toekomst ook zou brengen. Met veel gedachtens, wensen en verlangens en angsten in mijn hart gaf ik het uit handen. Niet meer een uitkomst willen forceren maar vertrouwen dat het leven me precies geeft wat ik nodig heb.
Daarmee ervoer ik telkens wanneer ik weer door een moeilijk stuk ging een enorme rust en vertrouwen. En ondanks de vreselijke low's kwamen er ook high's. De mooiste en magische dingen begonnen weer op mijn pad te verschijnen. Ik leerde meer fijne mensen kennen, kwam op de meest fantastische plekken. En ben zelfs begonnen met snorkelen (voor degene die mij niet kennen, ik heb heel mijn leven al een panische angst voor vissen) Daar waar ik vroeger in de put zou raken, ga ik nu verder met leven. Met een leven opbouwen hier. Want alles in mij weet dat ik hier hoor. (Ook al zijn er momenten dat mijn hoofd dat zeker in twijfel trekt). Ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden en er zijn dagen dat ik mezelf niet meer herken.
Telkens wanneer het leven iets van me afneemt, en ik niet in de angsten en pijn die me dat doen blijf hangen, dan komt er iets mooiers, of fijners voor in de plaats. Iets wat beter bij me past.En ook al ervaar ik bovenstaande al zeker heel wat langer in mijn leven. Het blijkt toch weer een hele uitdaging wanneer het weer een stapje verder lijkt te gaan. Daar waar ik nog ergens in controle wil blijven en dingen vast will houden wordt ik gevraagd om mezelf over te geven. En dat is zo fucking eng. En dat is het nog steeds. Want er is nog steeds helemaal niets zeker. En misschien zal dat het ook nooit meer zijn? Ik weet het niet. Het enige wat zeker is is dat ik niet meer aan het roer sta. En dat het universum het gewoon echt beter weet dan ik. En dat voelt vreselijk als hemels tegelijk.
Walk your talk