Een grote wond waar veel mensen mee worstelen, bewust of onbewust, is de angst om verlaten te worden. Het trauma van een gebeurtenis in je kinderjaren, als baby of zelfs al voor je geboorte waarin je bent verlaten. In mijn geval, in de baarmoeder, daar waar mijn tweelingbroertje mij verliet en ik alleen ter wereld moest komen.
Deze oerangst in mij heeft ervoor gezorgd dat ik in relaties bleef die me helemaal niet voedde. Mijn hart open houdend voor hopende dat de ander mij kon geven waar ik zo naar verlangde. De ander, die zo gemakkelijk zijn hart voor mij (af)sloot. Ik bleef geven, zelfs wanneer er maar bar weinig terug kwam. In eerste instantie was ik me niet bewust van mijn noden en wensen, Toen dat helderder werd, was ik ervan overtuigd dat wat ik nodig had, ik eerst mezelf te geven had. Dat ik juist deze partners aantrok om mijn pijnen te helen. Dus nam ik alle verantwoordelijkheid op me om dat diepe traumastuk van verlatingsangst in mezelf aan te kijken. Deze had ik op te lossen, dan had ik niets meer van een ander nodig, was mijn overtuiging. Dan kon ik alles alleen en ben ik heel en blij met mezelf. Want, zoals er zoveel wordt geschreven in spirituele kringen: Door met je eigen trauma's aan de slag te gaan, te doorleven en deze te doorvoelen, lossen ze op. En ik, ik geloofde dat jarenlang. Ik ben enorm diep gegaan om deze wond aan te kijken. Ik bleef maar aan mezelf ¨werken´ om mezelf helen en beter te willen maken.(lees: eeuwig in mijn verdriet en pijn herhalen). Dit alles om de dynamiek in mijn relaties te transformeren. naar fijner en gelijkwaardiger. Maar, niets veranderde, helemaal niets.
Na alles geprobeerd te hebben, me ellendig veel alleen te hebben gevoeld, bleef mijn pijn (verdriet) nog even rauw opkomen. Totdat eindelijk het kwartje viel. Deze pijn is NIET op te lossen. Dit verdriet hoort bij mij. Het zou een ontkenning zijn van een deel wie ik ben wanneer ik het weg zou willen hebben.. Wanneer je bijvoorbeeld als ouder een kind verliest, dan zal deze pijn en dit gemis heel het leven aanwezig blijven. Het zal uiteindelijk misschien minder rauw kunnen worden. De pijn weg willen hebben zou een ontkenning zijn voor de liefde die er was/is. Verdriet is een onderdeel van ons mens zijn. Wanneer het verdriet er helemaal mag zijn wordt ze dragelijker en zachter omdat ze een plek krijgt. Het bestaansrecht krijgt. Sinds deze realisatie en acceptatie, voelde ik een enorme opluchting. Opluchting omdat ik gewoon goed ben zoals ik ben. Dat ik niet meer anders MOET zijn, hard aan mezelf hoef te werken. Er overviel me een diepe rust maar ook een enorme kracht in mezelf.
We hebben niets meer op te lossen! Wel te (h)erkennen. Erkennen dat we een diepe pijn in ons dragen, dat dit een wezenlijk deel van ons is dat wil bestaan. Dit toestaan geeft ruimte en rust. We hebben te (h)erkennen dat we vanuit de angst om de ander te verliezen onszelf misschien aanpassen, te veel tolereren, geen ruimte innemen, onze eigen behoeftes, (emotionele) veiligheid en respect aan de kant schuiven. Dat we de liefde voor een ander voorop zetten. Dat we misschien wel in een relatie blijven om dat beetje wat er wel is maar niet te hoeven verliezen. Onszelf wijsmakende dat dat genoeg is, terwijl het aan alle kanten schuurt en wringt. Het is gemakkelijker om jezelf voor de gek te houden dan de werkelijkheid onder ogen te zien dat dit gewoonweg geen liefde is.
Echte liefde is stromend, gevend en ontvangend.Het is voedend, ondersteunend en ruimte gevend. Het is elkaar laten zijn en er voor elkaar zijn. Liefde voelt warm, zacht en geeft een veilig gevoel om meer en meer jezelf te kunnen zijn.
Hoe eng is het voor iemand met verlatingsangst om helemaal te kiezen voor zichzelf. Om telkens opnieuw te onderzoeken, wat is het wat ik nodig heb en daarvoor op te komen. Durf ik mijn behoeftes zacht aan te geven? Wordt er naar mij geluisterd.? Of blijf ik maar uitleggen, hopen en uiteindelijk misschien wel schreeuwen totdat een ander mij hoort? Wanneer ik dan aangekomen bent bij mijn boosheid ben ik eigenlijk al ver over mijn grenzen gegaan. Communiceren vanuit deze frustratie werkt niet meer. En als boosheid dan ook nog eens ontvangen wordt als iets wat je fout doet dan ben je helemaal ver van huis. Het herkennen van dat wat ik nodig hebt van een ander en dit uitspreken vanuit zachtheid, zonder te eisen of verwachten is alles wat ik kan doen. Komt de ander je hierin niet tegemoet dan heb ik twee keuzes.. Blijven en breken of gaan.... en wachten totdat het wel komt.
Wil je weten hoe je de verlatingsangst dynamiek kan doorbreken lees dan het vervolg; Naar een gezonde relatie groeien
✨️ 🧡 ✨️
Herken je je in mijn verhaal? Mocht je graag met me verder willen praten over dit onderwerp? Of vind je het fijn om ondersteuning en support te krijgen? Stuur me een berichtje of lees verder op de pagina samenmetmij.
Verlatingsangst