Ik deel zo graag. Ik deel zo graag mijn avonturen, mijn vreugde, mijn enthousiasme, mijn angsten, mijn verdriet...Het liefst deel ik alles. Ik ben een deler. Het is niet dat ik persé iets kwijt moet. Ik kan ook heel goed dingen voor mezelf houden. Of, dat ik het gevoel heb dat ik niet besta wanneer ik niet kan delen. Ik heb het onderzocht de laatste tijd. Want, ik mis het zo. Het delen. Ik maak ook zoveel mee hier op het eiland. In het begin dat ik alleen was, was het wennen om niet alles meteen kwijt te kunnen. En ik ervoer ook, dat ik ook echt zeker zonder kan. Maar nu zoveel maanden verder, voel ik duidelijk dat ik gewoon geboren ben om te delen. De wijze waarop ik iets zie, ik iets voel, iets in beeld breng of iets ervaar. Het zijn die dingen die in mijn hart leven en de wereld in willen. Het geeft mij zoveel vreugde wanneer ik met iemand kan delen. Nog meer wanneer dit ook echt ontvangen kan worden Wanneer het echt ontvangen wordt ontstaat er nog meer vreugde, een wij gevoel. Een gevoel van samen. Dit juist dit is waar ik heel mijn leven (onbewust) naar op zoek ben geweest. Dit is ook waar werkelijke verbinding voor mij over gaat. Samen delen vanuit het hart. Geven en ontvangen. Vanuit overvloed.
Vandaag miste ik het enorm om te kunnen delen. Ik had een hele volle dag. Deze morgen ging ik een klein rondje snorkelen. Ik had een afspraak in de middag en wilde even kijken of ik de octopus weer kon vinden. Onderweg werd ik afgeleid door een grappige onderwater duizendpoot. Ik liet het beestje over mijn hand lopen en genoot van het schattige schouwspel. Het was een klein beestje, niet veel groter dan een rupsje. Heel cute, dacht ik nog......
Een stukje verder dook ik een immens grote schelp op. Echt een mega groot geval. Ik kon niet goed zien of er nog iets levends in zat, dus ik besloot hem op een rots onderwater te laten leggen. Mocht hij er op de terugweg er nog liggen, dan zou er vast niets in zitten en zou ik hem mee naar huis nemen. En yes, op de terugweg was hij er nog. Hoera! Enorm in de ban van deze schelp en goed oplettend of er toch niet stiekem een krabbepoot of iets dergelijks uit zou komen, zwom ik met één arm terug. In mijn andere hand had ik de schelp. Mijn hand met de schelp begon te tintelen. Eerst een vinger, toen twee en voor ik het wist tintelde mijn hele hand. "Wat raar" dacht ik, "zou er iets op de schelp zitten?" Thuis werd het tintelen erger. Ook had ik het enorm koud van de zwemtocht. Dus sprong ik in de douche. En, ik voelde me eigenlijk helemaal niet zo lekker. Duizelig, wazig.. en licht in mijn hoofd. Het werd er niet echt beter op door te douchen. En warm kreeg ik het ook maar niet. Ik zocht op internet en kon over de schelp niets vinden. Wat ik wel vond is dat duizenpoten altijd giftig zijn. Gadverdamme, dacht ik bij mezelf, heb ik weer. Hij zag er zo schattig onschuldig uit. Waarom kan ik ook nooit ergens met mijn vingers vanaf blijven? Ik werd er erg onzeker van en appte een kennis met de vraag of hij meer wist van dit beestje. Hij had geen idee. Ik keek het even aan. Met drie truien, twee koppen thee en een berg pannenkoeken begon ik me wat beter te voelen. Behalve mijn hand dan, die bleef maar tintelen.
Gelukkig net op tijd want in de middag had ik een kennismakingsgesprek met een dertienjarige Spaanse jongen om hem te gaan helpen met Engels. Het was wat ongemakkelijk. Ik met mijn gebrekkige Spaans, hij die nauwelijks Engels kan. En ook nog echt een tiener die zich geen houding weet te gegeven. Hij zat er soms ook wat ongeintereseerd bij. Ook nog met mijn tintelende rare hand. Ik zat me toch wel wat peentjes te zweten. Wat dan wel weer een mooi evenwicht bracht met de kou die ik van te voren had.😅
Toen ik thuis kwam kreeg ik een huilbui. De spanning van de hele dag kwam eruit. Ik had zo graag iemand thuis willen aantreffen om alles mee te kunnen delen. Mijn leuke en spannende verhalen van vandaag. Maar ook gewoon even iemand die er voor mij kon zijn. Ik liet mezelf maar even goed gaan. En deelde de tranen met mezelf... Al snel voelde ik me een stuk beter.
Wat kan ik mezelf meer kado doen om alles even helemaal los te laten en op te laden dan... jawel... snorkelen. 😉 Dus pakte ik mijn snorkelspullen en bedacht Octo te gaan zoeken. In het water vond ik nieuwe schuilplaatsen met pootafdrukken (armafrukken?), maar Octo zelf was nergen te bekennen. Ik had energie gekregen en ging nog even voluit zwemmend naar de grote rots. Het was druk onderweg. Veel vissen en schitterde wezens om mijn heen. En toen opeens zag ik in de verte een mega grote vis. WOW, zo groot had ik er nog nooit een gezien. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een tamboril was. (opblaas/blowfish). OMG !! Wat een beest. Deze stond ook nog bovenaan mijn wishlist om te zien. Gelukkig was hij niet opgeblazen, waarschijnlijk zou ik dan echt super bang van hem zijn geweest. Hij was nu schat ik 70 cm. Ik probeerde hem te filmen. Dit lukte telkens maar heel kort omdat hij vrij diep zat. En wederom was ik helemaal van slag. Wat een ontmoeting. Wat een prachtig magnifiek beest. Hij zag er uit als een knuffelvis met die mega grote ronde ogen. Als een gek zwom ik weer terug. Dook weer in de douche, en ging verliefd naar de beelden kijken die ik had geschoten met mijn camera. Ik appte ze vol enthousiasme maar naar een vriendin.:" Wat ik nu toch heb gezien...." Want... ik kan het niet laten.... ik was zo vol enthousiasme.. Ik kan dit geluk niet voor mezelf alleen houden. Ik wil delen hoe mooi de wereld is.✨️
En daarom, hoe goed het me ook af gaat, in mijn uppie. En ik alleen ook echt heel gelukkig kan zijn, wil ik iemand in mijn leven waar ik alles mee kan delen. Iemand die ook heel gelukkig en blij wordt van mijn delen. Een iemand die ook zijn (leef) wereld met mij wil delen... zodat mijn wereld onze wereld wordt.
En die ene... die andere... ach, die komt, dat weet ik 🧡✨️ Tot die tijd heb ik maar in mijn uppie de slappe lach wanneer ik er bijvoorbeeld achterkom dat ik mijn was al een half jaar met wasverzachter was in plaats van wasmiddel🙈
En uiteraard heb ik ook veel fijne mensen hier op het eiland waar ik mee kan delen. Ook kan ik veel kwijt in het schrijven. In mijn blogs. En ik geloof ook dat dat een van de redenen is waarom ik zo graag deel. Ik zou nooit zijn gaan schrijven als ik niet die behoefte voelde van het delen. Op deze manier kan ik ook andere mensen raken en verblijden en hopelijk verwonderen met mijn schrijfsels. en gelukkig krijg ik daar ook veel leuke reacties op. 🙏
p.s. Mijn hand, dat is weer helemaal goed gekomen. Het heeft zo'n vijf uur getinteld voordat het langzaam wegebte. Voortaan ben ik iets voorzichtiger... hoop ik.😅
Delen