Hoe ik op Gomera ben beland. (Deel II)

Daar gingen we dan, met twee grote koffers naar ons nieuwe appartement in Valle Gran Rey. In Nederland had ik in mijn woning opgezegd en de afgelopen twee maanden waren we druk geweest met de laatste spullen van (mijn al bijna lege huis) naar het appartement van mijn vriend in Eindhoven te verhuizen. Mijn dochter ging vanaf dat moment samen met haar kat in het appartement wonen. We wilde nog niet alles in Nederland opgeven dus het kwam goed uit dat mijn dochter daar introk. Ze was inmiddels 19 en met dit keer een fijne buurman in de buurt, haar vader en haar broer, kon ik met een gerust hart vertrekken. We hadden nog een gezamelijke familievakantie naar Portugal gepland in april, dus het afscheid van de kinderen en familie was niet een heel groot ding. Het was lastig over te brengen aan familie en vrienden dat we zo opeens vertrokken. Het plan om op Gomera op zoek te gaan naar een huurwoning om in de zomer van 2023 voor langere tijd te gaan wonen hadden we nog niet aan iedereen goed kenbaar kunnen maken. En al helemaal niet het hele proces wat er aan vooraf was gegaan. Nu werd het proces ook nog eens versneld omdat er plots per direct een woning voor ons vrij gekomen was, en we nu dus ook al meteen in januari vertrokken. Voor buitenstaanders was het dan ook gevoelsmatig een erg snelle beslissing, die voor sommige wat lastig te verteren was. Begrijpelijk. Ik vond het ook moeilijk om goed over te brengen hoe ik tot deze keuze gekomen was. Dat ik echt niet over een nacht ijs ging maar dat het een heel vanzelfsprekende en duidelijke kloppende beslissing is.

Eenmaal aangekomen in ons nieuwe appartement in Valle Gran Rey was het een rare gewaarwording. Dit is nu ons huis. Vanaf nu woon ik hier, En dat uitzicht... dat kan toch helemaal niet voor ons bedoelt zijn... Zo onwerkelijk mooi. Zo paradijselijk. Wat een begin van het nieuwe jaar. 

Het appartement was duidelijk niet goed bijgehouden door de vorige bewoners. De eerste drie weken ben ik veel bezig geweest met de boel schoon proberen te krijgen. Ik heb wat af gevloekt. Tegelijkertijd kwam het eigenlijk ook wel goed uit, want het weer was nu nog wat aan de frisse kant. Het appartement werd gemeubileerd verhuurd, maar er waren nog genoeg spullen die we konden gebruiken en/of nodig hadden.. Het hoogst nodige schafte we direct aan. Wat kopjes, een goede wok, een waterkoker, een waterfilter, handdoeken en beddengoed. De rest van wat we miste,  kwam op een wonderbaarlijke wijze vanzelf (gratis) naar ons toe. Eerst vonden we bij het vuilnis twee plastic balkon stoelen. Een scheurtje hier en daar, ach wat maakt ons dat uit. Daarna vonden we al snel een balkontafel, pannen en allerlei keukengerei. Vervolgens, bloempotten, handdoeken, een strijkijzer, stoelkussens, je kan het je zo gek niet bedenken of we vonden het wel. Uiteraard vonden we dit geleidelijk en niet allemaal tegelijk. Telkens iets, maar toch …Ongelooflijk, en nog steeds vind ik dingen om mijn huis mee op te fleuren. Tijdens wandelingen namen we wat plantenstekjes uit de grond mee naar huis. Alles wat ik in de grond zette bleek aan te groeien. Binnen no time hadden we zo een gezellig balkon gecreëerd. Zelfs een stuk van een omvergereden palmboom bleek gewoon weer verder te groeien in de pot. Zo werd ons huisje langzaamaan een beetje leefbaarder en gezelliger.

Het enige wat erg wennen was, was de waterdruk. Deze was aan de lage kant. We konden ons net douchen onder een dunne straaltje. Opwarmen ging niet echt. En owee als je per ongeluk van te voren de toilet door had gespoeld. Dan kon je het helemaal vergeten. Maar dat was eigenlijk ook het enige minpuntje wat er te vinden was aan het hele appartement. De rest was genieten.

De activiteiten die we in het Spaans moesten doen vond ik super spannend. Met de huisbaas praten, regelzaken op het gemeentehuis, eten bestellen of praten in de supermarkt. Of proberen contact te leggen met de buren. Pfff Ik ging dan ook met knikkende knieën naar een school om me op te geven voor Spaanse les. Eerst mocht ik meedoen in een groepje voor gevorderden, om te kijken wat mijn niveau was. Ik kan me niet herinneren dat ik me zo onzeker heb gevoeld sinds de middelbare school. Straaltjes zweet liepen van mijn armen. Uiteindelijk kwam ik in een hele leuke groep terecht,  waar ik sindsdien twee keer per week les mee heb. Het Spaans onder de knie krijgen gaat echt langzaam. Ik ben inmiddels al een dik jaar bezig maar ben gewoon geen studiehoofd. Maar doordat de lessen zo leuk en laagdrempelig zijn, geef ik het niet op. Ik leer toch telkens een klein beetje bij. Poco a poco. 😘

De eerste drie maanden in Valle Gran Rey vlogen om. Voor we het wisten was het april en zaten we weer in het vliegtuig naar Nederland. Mijn ouders waren vijftig jaar getrouwd. Dit gingen we vieren met een verblijf in Portugal, samen met met de familie van mijn broer en uiteraard mijn kinderen. Het was goedkoper om via Nederland te vliegen en daarom plakte we er meteen wat extra weken aan vast om vrienden te bezoeken, inkopen te doen en weer wat extra spullen mee terug naar Spanje te kunnen nemen.

Begin mei vlogen we weer naar La Gomera. In totaliteit hadden we sinds ons eerste bezoek misschien vier grote reiskoffers aan spullen mee verhuisd. Voornamelijk kleding en andere kleine handigheden. Verder geen grotere zaken. Eenmaal weer geland voelde voor mij alsof het grote avontuur nu echt ging beginnen. De familie gingen we pas in december met kerst weerzien. Het appartement was ook op orde... tijd voor the next chapter... 

Mijn vriend had de afgelopen jaren remote gewerkt. Daardoor zijn we kunnen gaan reizen en hebben we uiteindelijk ook voor het avontuur hier kunnen kiezen. Ik zelf had mijn onderneming enkele jaren geleden opgezegd en dus waren we vrij en onafhankelijk.

Totdat het contract wat mijn vriend had met een onderneming niet werd verlengd. De vrijheid en daarmee ook de onzekerheid die hierbij naar boven kwam maakte bij hem dat hij niet meer goed wist wat hij precies wilde. Zijn dochters die geen contact met hem wilden.. de spanning van al het nieuwe, het onwetende of het wel haalbaar was om hier te blijven. De relatie die ook niet helemaal lekker liep. Het werd hem allemaal opeens te veel. Hij besloot vrij plots om terug naar Nederland te gaan om uit te zoeken wat hij werkelijk wilde. 

En daar zat ik dan, opeens, van de ene op de andere dag, alleen in het paradijs. Wat een schok. Het voelde alsof alle grond onder mijn voeten verdween. Met zijn keuze kwam ik er veel angst en onzekerheid bij mij naar boven. In eerste instantie was ik nog overtuigd dat hij vrij snel alles zou missen. Mij, de zee, het altijd schijnende zonnetje, de natuur. Voor mij was het ook belangrijk dat alle keuzes die hij maakt in zijn leven ook echt vanuit zijn hart kwomen. Dus ondanks het enorme verdriet wat ik voelde, kon ik ook voelen dat het oke was om hem deze ruimte te geven. Ik wilde niets liever dat hij voor mij koos, voor Gomera koos en hoop en vertrouwen had in een toekomst samen hier. 

Na enkele maanden was er nog niet veel meer duidelijkheid voor hem, en daarmee ook niet voor mij. Hij voelde veel angst en wilde eigenlijk de zekerheden die het leven in Nederland gaf, nog niet opgeven. Alle mogelijkheden en kansen die ik zag, die zag hij niet. Voor hem was de stap te groot. Te veel onzekerheid. Hij had meer tijd nodig om te voelen wat hij precies wilde met zijn leven.

Alles in mij voelde dat ik wel op Gomera wilde blijven. Ik voelde me hier zo thuis. En alles klopte gewoon. Het voelt alsof ik hier echt naar toe ben geleid. Het was gewoon de bedoeling dat ik hier ging wonen. (zie laatste stuk in deel I) Alles ging hier vanzelver. Ik voelde ook dat wanneer het verlangen van mijn partner naar mij en naar hier leven, niet groot genoeg was om een keuze te maken, dan was het voor mij eigenlijk ook wel duidelijk. Ik wil met iemand zijn die dit ook honderd procent wil. Ik wilde verder met mijn leven en niet eeuwig te wachten. Ik besloot de relatie te beëindigen.

Door deze keuze kwamen er nog meer angsten naar boven. God, wat ben ik toen (en soms nog) door een hel gegaan. Want daar bleef ik dan wel mooi alleen achter. Zonder (zicht op) inkomsten, zonder steun en toeverlaat. Ik, met mijn verlatingsangsten. Maandenlang werd ik standaard elke ochtend wakker met een enorm alleenig gevoel. Dagelijks huilde ik om wat het allemaal met me deed. Maar telkens als ik weer door een stuk verdriet of angst heen was, kon ik weer vertrouwen en rust voelen. Een groot vertrouwen in mijn hart. Dat het goed zou komen, hoe dan ook. Tegelijkertijd zag ik ook dat ik het best alleen kon allemaal. Eigenlijk was ik sowieso de kartrekker geweest in onze relatie. Degene die alles initieerde. Naast de heftige en intense momenten voelde ik ook een soort van rust. Rust en ruimte voor mij. Alsof het nu echt mijn tijd was. Na jaren voor alles en iedereen te hebben gezorgd, mocht ik nu voor mezelf gaan zorgen. Mezelf op de eerste plek gaan zetten. Ik voelde een hele grote nieuwsgierigheid naar de toekomst. Wat ging er allemaal op mijn pad komen Het voelde als een nieuw avontuur. Nu leek er nog veel meer open te liggen. 

Op het strand werd ik vaker door vrienden uitgenodigd om mee te gaan snorkelen. Snorkelen was voor mij net zo iets als in een ravijn springen. Ik, die al heel mijn leven een panische angst voor vissen had, zou het niet in mijn hoofd halen om ooit die diepe donkere zee in te gaan. Zelfs in het zwembad was het niet moeilijk om me een angstig gevoel aan te praten.Totdat ik een snorkelset vond. Deze kwam natuurlijk niet zo maar op mijn pad. 😉 Ik zette de bril op en voorzichtig ging ik eens kijken wat er eigenlijk allemaal onder het wateroppervlakte te zien was. Huh, niets ! Zelfs geen vis. Ik was er toch echt van overtuigd dat de zee helemaal vol met enge vissen zat. (ik was ook als de dood voor vissen aan een vishengel of dode vissen). En ook dat deze vissen het allemaal op mij hadden gemunt.

Telkens ging ik voorzichtig een stapje verder het water in. Doordat ik geen vissen zag, werd ik nieuwsgierig. Toen ik na een week in de verte wel een vis zag, zag ik dat deze gewoon snel weg zwom. Eigenlijk vond ik ze niet eens zo heel eng onderwater. En zo gebeurde het dat ik beetje bij beetje mijn vissenangst overwon. Ik ging mee met de snorkelaars en mijn angst veranderde binnen no-time in een grote passie. Ik ontdekte een heel nieuwe wereld waar ik het liefst dagelijks in verbleef. Wat ik daar allemaal aan moois ontdekte, kan ik met geen pen beschrijven. Een andere dimensie vol aparte wezens en landschappen. Wat een pracht. Voor mijn verjaardag kreeg ik een onderwatercamera en hoppa Er was weer een nieuwe passie geboren. Nooit van mijn leven had ik kunnen bedenken (en geloven) dat ik dit ooit zou gaan doen. Never, geen haar op mijn hoofd !

Ook werd ik vaker uitgenodigd om met een bootje mee de zee op te gaan. Daar zei ik geen nee tegen. Ik kwam op de geweldigste snorkelplekken en ervoer de enorme vrijheid van het varen op de open zee. Dit is iets wat ik denk ik een van de fijnste en ook het grootste contrast vond/vind met het leven in Nederland: Het enorme gevoel van vrijheid hier. Ruimte, en tijd zijn hier vollop aanwezig. Iets wat mij enorm voedt. Er is veel meer tijd voor sociaal contact. De mensen hebben niet alleen meer tijd maar ze nemen het ook gewoon. Zelfs als ze aan het werk zijn. 

Het buitenleven zo dichtbij de natuur geeft een gevoel van enorm veel ruimte. Ruimte om in stilte te zijn om de natuur helemaal in je op te nemen. Er is meer bewegingsvrijheid en plekken waar je heen kan waar helemaal niemand is.  De vrijheid om niet meer te hoeven overleven maakt ook dat je echt gaat leven. Het leven hier is daardoor zo rijk. 

Naast de mooie dingen die ik mocht meemaken bleven er ook zorgen. Want hoe moet ik nu in hemelsnaam hier verder rondkomen? Ik had de afgelopen jaren mijn huis totaal leegverkocht. Van dat spaargeld kon ik het nog wel even uithouden. Ik had ook wat inkomen van de online sessie die ik gaf. Maar dat was zeker niet genoeg om mijn huur van te betalen. Ik huur een appartement in een van de hoogste huurklasse van de vallei. Hoe moet dat straks, als mijn spaargeld op is? Ik besloot voor mezelf om tot in ieder geval december me nergens druk om te maken. Om mezelf de rust en de ruimte geven om alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd eerst te verwerken. Om meer te integreren in het leven hier en een soort van stabielere grond onder mijn voeten te voelen. Dat ik dit had besloten was natuurlijk allemaal heel leuk bedacht, om me daar geen zorgen over te maken. Maar toch kwam er vaak dat stemmetje in mijn hoofd… ja maar ...Soms kon ik het stemmetje het zwijgen op leggen, op andere momenten verloor ik mezelf totaal in angstige gedachten. Doemscenarios doken dan op. Met heftige paniekaanvallen tot gevolg. Op weer andere momenten kon ik meer bij het gevoel blijven en ging ik er mee zitten. Alleen maar voelen, en dan zakte ik weer. Hoe dan ook, uiteindelijk kwam ik altijd weer terug bij het vertrouwen. Het diepe gevoel van vertrouwen in het leven. Dat ik alleen maar mijn hart hoef te volgen ...

 🌟   🩵   🌟