Het is een stormachtige dag hier op Gomera. Donkere luchten met wat regen. Met de regen zijn we super blij, al is het eigenlijk niet zo veel wat er valt. De totaliteit wat er valt is maar weinig per jaar en de regen nu doet de natuur erg goed. De wind maakt mooie schuimkoppen op de zee. De veranderlijke luchten en het uitzicht over de oceaan blijven fenomenaal om naar te kijken. Het zeewater knalt hoog tegen de bergen en rotsen op. Het voelt alsof alles buiten in beweging is.
Door de donkere lucht maak ik een lamp aan in de huiskamer en steek een kaarsje op. Gezellig. Lekker knus. Kopje thee erbij. Even een keer wat anders dan die eeuwige blauwe luchten en zon. Het is een welkome afwisseling. Toch stemt de donkere lucht me meteen anders. Ik heb de neiging om te denken, mmm saaie dag. En dit valt me op. Ik had niet verwacht dat een dag donkere lucht in, wat zal het zijn, 3 maanden, me zo’n verschil in gevoel zou geven. Het is hier eeuwig mooi weer wat maakt een dag of 2 bewolking nu uit? Het is niet eens koud. In Nederland zou ik zelfs blij zijn met dit weer.
Ik kijk over het balkon naar buiten en ik zie niemand. Helemaal niemand. Nergens. Dit voelt hier echt heel onnatuurlijk. Normaliter zijn er altijd mensen buiten. Is er gezellige bedrijvigheid en gemoedelijkheid. Mensen die met bootjes bezig zijn, op het terras zitten of aan het zonnen zijn. Oude mannetjes op een bankje, mensen die samen muziek maken. Ik voel me wat afgesloten nu. Ook al vind ik het heerlijk om gewoon lekker binnen bezig te zijn en op en in mezelf te zijn, ik realiseer me nu hoeveel de buitenwereld en het mooie weer hier mij een gevoel van vrijheid geven. De mogelijkheid hebben om altijd mensen spontaan tegen te komen, mijn zintuigen te laten prikkelen door de elementen en in contact te zijn met de natuur. De buitenwereld en mijn omgeving hier hebben zo veel meer impact op me dan ik eigenlijk had gedacht. Hoeveel meer ik me mens en levend voel hierdoor. Spontane ontmoetingen die me overkomen verrijken mijn leven zo. Het leven is voor mij hier een avontuur. Er gebeurd elke dag wel iets. Ik sta op met een grote nieuwsgierigheid naar de dag. Deze realisatie brengt me terug naar Nederland. Hoe anders ik me daar voelde. Nu achteraf gezien, voelde ik me gewoon opgesloten. Het levend voelen stond verder van me vandaan. Ik moest het altijd gaan opzoeken. Het contact met de natuur en de wereld buiten mij gaat daar niet zo vanzelfsprekend als hier of zo.
Dit alles bevestigd mij, dat ik hier wil zijn, wil wonen, wil leven. Ook al wist ik al wel dat ik me heel thuis voel hier, het is toch fijn om dit nog helderder te hebben.
Ik wil er wel bij vermelden dat ik uit Nederland een enorme steun ervaar in het contact met lieve vrienden en familie waar ik op kan rekenen. Die er ook voor mij zijn op afstand. Wat mede mogelijk maakt dat ik me hier thuis kan voelen. 💛
Thuis voelen