Drie weken geleden vloog ik terug naar Nederland. Mijn zoon kwam me ophalen van Schiphol en we reden midden in de nacht richting Eindhoven. Onderweg kwamen we langs plekken waar ik heb gewoond. Onverwacht kwamen er allerlei gevoelens omhoog.. Zoveel plekken met mooie en minder mooie herinneringen. Alsof ik terug mijn oude leven instapte. Alles voelde hetzelfde en bekend. Als een soort thuiskomen. Zo fijn ook om mijn kinderen weer te zien en samen tijd door te brengen. Er was ook veel fijnheid met vrienden die ik lang niet had gezien. Ik had veel te regelen in de twee weken dat ik in Nederland was; Paspoort verlengen, nieuwe brillen uitzoeken, tandarts, huisarts, veel bezoekjes, en ook het opruimen en verdelen van de laatste spullen die ik nog in Nederland had. Fotoalbums, lieve brieven en veel spulletjes met herinneringen gingen door mijn handen. Het was intens om alles te voelen wat er te voelen viel. Ik voelde veel liefde voor wat ik ging achterlaten, maar tegelijkertijd kwam er ook veel pijn omhoog. Pijn en verdriet van wat er nooit is geweest. Van dat waar ik heel mijn leven zo naar verlangt heb. Pijn die ik heel mijn leven eigenlijk onbewust altijd heb gehad werd nu nogmaals even extra voelbaar
Ik neem je even een stukje mee terug mijn leven in....
Vanaf het moment dat ik me kan herinneren ben ik aan het wachten geweest. Op de peuterspeelzaal wachtte ik totdat mijn moeder me kwam halen. Ik vond het eigenlijk veel te eng daar alleen. Op de lagere school wachtte ik totdat de school uit was, de hele dag binnen was niets voor mij. Ook op de middelbare school zag ik vaak elke minuut op de klok voorbij tikken. Ik vond het zo saai en oninteressant. Ik was meer met jongens bezig of met het tekenen in mijn schriften. Uit school wachtte ik weer op vriendinnen om af te spreken. Want spelen en samen delen daar leefde ik voor. Maar ze mochten niet zo veel afspreken als ik mocht. Later wachtte ik weerop vriendjes. Ook deze hadden veel minder tijd dan ik. Tijdens de vele baantjes die ik daarna heb gehad, wachtte ik totdat ik eindelijk naar huis kon. Ik sleepte me er heen en eigenlijk was elke dag onzettend lang en saai... ( ik werd uiteindelijk ook ziek van het volhouden) Niets van wat ik deed kon me werkelijk boeien. Ik wachtte ook op mooi zonnig en warm weer. Daar kreeg ik energie van! Licht en ruime had ik nodig. Ik keek uit naar vakanties, dan hoefde ik lekker niets te doen waar ik geen zin in had. Vanaf mjn dertiende was ik aan het wachten totdat ik het huis uit kon. Ik heb me er nooit echt welkom en thuis gevoeld. Nog veel later keek ik uit totdat mijn kinderen naar school gingen zodat ik eindelijk tijd voor mezelf had. Maar wanneer ik die tijd had, was er niets wat ik werkelijk kon doen wat me vreugde gaf. Ik wachtte en wachtte, altijd ! Heel mijn leven heb ik gewacht op anderen. Een van de diepste dingen waar ik op wachtte, ondekte ik later, was om gezien en gehoord te worden in wie ik werkelijk ben.. In mijn leven ging alles en iedereen voor mij. Dit zette zich ook door in mijn relaties. Dit liet ik zelf toe, omdat ik dit vanuit mijn jeugd gewend was. In mijn relaties was ik degene die anderen altijd voor mezelf liet gaan, mezelf wegcijferde, iedereen vergaf en in liefde open bleef staan. In de ander zag ik altijd het licht en de potentie. Maar voor mij bleven de deuren (harten) vaak gesloten. Ik werd daardoor nooit werkelijk gezien en gehoord, zelfs niet wanneer ik het het hartst nodig had. En dat is mijn grootste pijn geweest. De gesloten deuren van anderen. Maar ik bleef altijd wachten. Want die kleine momenten die er soms wel waren, daar leefde ik voor. Dat is waar mijn ziel naar hunkerde, echte verbinding. Het wachten was een ingesleten patroon van me om te overleven. Maar wat ik zelf echt nodig had... dat was ver te zoeken.
Terug in Nederland verviel ik weer in dit patroon. En alle momenten leek ik deze pijn weer te herbeleven. Ik wachtte weer op vanalles en iedereen. Zag dat vele agenda's vol zaten terwijl ze wisten van mijn komst. Deuren bleven dicht waar ik zo graag in verbinding ging. En de pijn kwam terug. Gevoelens van onwaardigheid, alleen staan en ongelijkwaardigheid. Op de laatste plaats komen en desintresse in mijn leven en in wie ik werkelijk ben. Alles werd zo pijnlijk zichtbaar. In eerste instantie dacht ik dat het oude pijnen waren die ik te doorvoelen had. Dus ging ik door deze hel. Todat ik zag dat dit verkeerde keuzes zijn geweest van mezelf. Verkeerde keuzes van mensen, plekken en situaties omdat ik deze destijds had gemaakt vanuit angst en tekort. En met mijn totaal ander leven op La Gomera... zag ik nu het totaal plaatje .
Door hier te gaan wonen, ben ik voor het eerst in mijn leven helemaal voor MIJ gaan kiezen. Niets en niemand liet ik tussen mijn keuze komen om hier te blijven. Ik wacht niet meer. Elke moment is van mij. Ik kies niet meer voor mensen die mij (onbewust of niet) tekort of pijn doen. Ik kies niet meer voor mensen die niet voor mij kiezen. Die de rijkdom, liefde en overvloed van dat wat ik ben niet kunnen zien. Die mijn pure intenties en licht niet kunnen verdragen en daarom mij op afstand houden. Ik kies voor mensen die willen en kunnen delen. Die kunnen kijken met hun hart. En net zoals ik eindeloos diep geraakt kunnen worden door de schoonheid van het leven. Mensen die mogelijkheden zien en echt een meerwaarde in mijn leven zijn. Mensen die mateloos en schaamteloos hun hart en ziel en zichzelf durven laten zien. Gek, kwetsbaar, boos of wat dan ook. Mensen die geen maskers en muren om zich heen bouwen en mij met open armen ontvangen. Ik kies voor overvloed. en hier kan ik in gelijkwaardigheid delen. Ik ervaar hier meer echtheid, puurheid en samenzijn. Dat is waarom ik hier wil zijn. En alles komt als een gek vanzelf naar me toe. Dit kan me nog steeds enorm raken, hoe mooi en diep het hier allemaal is. Zo passend voor mij. De pijn van tekort in Nederland wilde me alleen maar laten zien dat ik niet voor mezelf koos. Dat ik niet het leven leidde waar ik gelukkig van werd. Ik hoef niet eeuwig te blijven doorleven van het oude. Ik hoef alleen maar voor het nieuwe te kiezen. Hier stroomt alles zo als vanzelf naar me toe. Ik geniet elke dag van de zee, de bergen de zon. En vrienden waar ik het dagelijks fijn mee heb. En waar ik alles mee kan delen, wanneer ik het nodig heb ! De mensen hebben alle tijd hier. Hier is het leven rijk en levend. Ik hoef niet meer te overleven. Echt alles komt moeiteloos tot me..Ik kan elke moment gaan dansen, zwemmen, hiken, uitslapen of wat dan ook !! Ik leef hier voluit !!!
Het overstappen vanuit mijn oude leven weer terug in het nieuwe voelt letterlijk als een andere dimensie. Als twee verschillende tijdlijnen. Het is wat lastig te begrijpen denk ik. Maar ik geloof echt dat ik uit de matrix stap in een andere werkelijkheid. Een die veel echter is en in het nu is. Een werkelijkheid die niet te bevatten is met het oude denken (angst). Een die met andere ogen vanuit het hart geleefd en gezien wordt (liefde). In Nederland leek ik weer gevangen in die oude werkelijkheid. Hier op Gomera voel ik juist dat ik echt helemaal niets hoef te doen, het leven geeft, ik hoef alleen maar te ontvangen en te genieten. Iets wat ik niet kan voelen in Nederland. Waarom dat zo is, is me niet geheel duidelijk. Misschien omdat ik hier afgestemd ben met de bedoeling van het leven... afgestemd op dat wat mijn hart werkelijk verlangt.. Afgestemd op MIJ. Het besef van dit alles heeft me een soort rust gegeven. En dat is heerlijk.
Nog meer zie ik het belang van het volgen van je ware natuur en hartsverlangens in. Hoe we door deze te volgen niet alleen een prachtig leven voor onszelf creëren maar ook voor iedereen op deze planeet. Want wanneer iedereen zijn plek weer in gaat nemen waar we voor gemaakt zijn, komt de wereld weer in balans. We leve(re)n het beste van onzelf. Hoe belangrijk het is om weer in verbinding te komen met wat de bedoeling is, je weerstand tegen het leven op te geven. Want het leven wil je daar brengen daar waar jij eigenlijk ook echt wil zijn. Het leven werkt echt helemaal vóór jou.
Een van mijn passies die ik hier ook helemaal mag leven is mensen te helpen om ook meer en meer hun eigen pad te gaan bewandelen. Om meer vertrouwen in het leven te krijgen en te gaan kiezen voor dat waar ze voor geboren zijn. Ik hoop je in ieder geval met deze blog wat inspiratie te hebben gegeven. Maar nog meer hoop ik dat je er ook voor gaat. Voor JOU!!
✨️ ✨️ ✨️ ✨️ ✨️ ✨️ ✨️ ✨️
Mocht je graag met me verder willen praten over dit onderwerp? Of vind je het fijn om ondersteuning en support te krijgen? Stuur me een berichtje of lees verder op de pagina samenmetmij.
Wil je geen enkele blog van me missen? Meldt je dan hier aan voor de nieuwsbrief:http://eepurl.com/ixlRRY (gemiddeld 1x per twee maanden)
Van oud naar nieuw (uit de matrix)