Een van mijn vorige blogs (alleen geboren tweeling) ging over een van mijn grootste angsten. De angst om alleen te leven. En hoe dat het leven me heeft uitgedaagd (en nog steeds doet) om erachter te komen dat ik dit eigenlijk heel goed kan. Heerlijk vind zelfs. Het gevoel van onvermogen is omgezet naar een van mijn krachten.
Naast de angst voor het alleen zijn heb ik al heel mijn leven een panische angst voor vissen. Je zou mij vroeger geen goudvis uit een kom zien pakken of een fishspa zien nemen. Als kind heb ik eens een vishengel de rivier ingegooid toen ik beet had. Later verbeeldde ik me zelfs in het zwembad in dat er een grote vis achter me aanzwom,. met het gevolg dat ik wel enorm hard heb leren zwemmen. De angst dat zo’n beest met die enge ogen en die bek bij mij in de buurt zou komen brbrb. Op vakanties zag je mij dan ook alleen maar in het water in om af te koelen. Ik zou nog voor geen miljoen zomaar ergens de zee in gaan.
Inmiddels zwem ik dagelijks tussen de vissen hier in de oceaan bij La Gomera.. Ik ben van het ene uiterste naar het andere gegaan. Nu kijk ik enorm uit naar mooie grote vissen, octopussen en roggen. (Terwijl hier ook haaien zwemmen!😱) De onderwaterwereld is zo mooi. Ik kan me nu geen dag meer voorstellen dat ik niet gesnorkeld of gedoken heb.
Naast bovenstaande angsten had ik er nog een paar 😜
Iets waar ik vroeger ook doodsangsten voor heb uitgestaan is dansen. Als dertien jarige moest ik afdansen voor mijn stijldans-diploma en ben ik van huis weggelopen. No way, veel te spannend. Ik was zo bang om af te gaan. Nu is dansen ook een van mijn grootste passies. Heb ik een opleiding tot biodanzadocente gevolgd, intensief argentijnse tango gedanst en nu dans ik op straat kizomba, ook de merengue heeft me weer te pakken.
En zichtbaar zijn…. pffff .. nog zo een. Ik denk dat ik een jaar of 10 was. Ik zat in een jeugdkerkkoor. Ik dacht tijdens de kerstmis dat de dirigent mij naar voren wenkte voor een solo lied, zoals ik dat het jaar daarvoor ook had gedaan. Terwijl ik naar voren liep in een bomvolle kerk bleek dat ik niet degene was die de dirigent bedoelde. Ai wat ging ik af zeg. Ik heb me zo erg geschaamd dat ik nooit meer naar het koor ben durven gaan. Nu schrijf ik kwetsbaar over mijn leven. Ook over moeilijke en domme dingen. Dingen waar ik niet zo goed in ben. En ben ik behoorlijk zichtbaar in alles wat ik doe. Ik vind het super leuk om te schrijven en te delen. Het wordt gewaardeerd ontvangen. 🙏
Bovenstaande angsten heb ik overwonnen doordat ik me ben gaan focussen op iets wat groter was dan de angst. Namelijk, passie (de liefde)
Het ervaren van het alleen zijn en de rust en ruimte die daarbij kwam maakte dat ik kon voelen hoe fijn ik het bij mezelf heb (liefde voor stilte en ruimte). Het maakte ook dat ik in de stilte kwam waarbij er zoveel potentieel ontstaat. Dit wekt mijn levenslust en nieuwsgierigheid naar elk nieuw moment.
Bij het snorkelen zijn de ervaringen om in een andere wonderbaarlijke wereld te zijn zo overweldigend. Je wordt als het ware meegenomen door je zintuigen.
Bij het dansen was het de muziek die me zo raakte en waardoor ik uit mijn hoofd kon gaan.
En de passie om mijn binnenwereld te delen via tekst is groter dan de angst om daarvoor afgewezen te worden omdat ik zoveel vreugde kan delen.
Ik verleg mijn focus van angst (hoofd) naar liefde (hart). Ik heb daarvoor de angst los te laten en te vertrouwen dat bij de eerste stapjes de passie gaat verschijnen. Zonder daarbij de angst weg te stoppen. Het is geen wegduwen van, maar laten zijn. Zo werkt het voor mij. De verhalen van mijn hoofd laat ik niet meer toe om te geloven. Want het is een verhaal, niet de realiteit. Steeds meer en meer. En natuurlijk zijn er nog steeds momenten wanneer mijn hoofd weer de boventoon voert. Wanneer ik bijvoorbeeld op openzee onder water net een boei heb aangezien voor haai. Nou dan kost het weer een paar dagen omdat dan niet in die angst van het verhaal in mijn hoofd te blijven zitten. Het is echt het bewust verleggen van de aandacht. En soms verdwijn ik ook in de angsten van mijn hoofd. Vreselijk bang en alleen voel ik me dan. Om er daarna weer achter te komen dat dit niet is wie ik werkelijk ben. Maar het lukt me steeds beter en sneller.
En dan is er nog mijn aller aller grootste angst. Een angst die nog vollop aanwezig is.
Angst voor spreken in het openbaar. Als ik een spreekbeurt moest doen op school. Dan sliep ik serieus twee maanden niet. Ik kon nergens anders meer aan denken dan hoe ik af zou gaan voor de klas. Dat ik niet verstaanbaar zou zijn. Dat is zou worden uitgelachten. Vreselijk hoe ik me toen voelde. Zelfs als ik er nu aan terugdenk.
Later toen ik creatieve workshops ben gaan geven zorgde ik er ook altijd voor dat ik twee zinnen een welkomswoordje gaf en vervolgens iets ging vertellen over de materialen die de mensen voor hun op hun tafeltje lagen. Dan was de aandacht bij mij vandaan. Daardoor heb ik wel wat meer rust gevonden in spreken in kleinere groepjes. Maar echte aandacht krijgen… liever niet.
Nog steeds is spreken niet mijn ding en moet ik in grote groepen over een drempel. Ook hier in het Spaans spreken telkens weer fouten durven maken in het openbaar vind ik echt lastig. Dus dit is nog een te ontdekken passie?? Ik ben heel nieuwsgierig welke achter deze angst zit. 🤔Ervan uitgaand dat het dan hopelijk net zo moeiteloos in mijn leven zal verschijnen als bij de andere angsten.? Ik vind het eigenlijk ook wel even welletjes zo……. 😅
✨️
Mocht je graag met me verder willen praten over dit onderwerp? Of vind je het fijn om ondersteuning en support te krijgen? Stuur me een berichtje of lees verder op de pagina samenmetmij.
Je grootste angst, je grootste passie?